Stay in the bus and party with us

21-7-12


Welke dag is het vandaag? Ik ben de draad nu al kwijt! Hoe komen we zo ooit op tijd aan in San Francisco? Ok…., de dag na het paardrijden… het moet vrijdag zijn… We zijn een beetje duf en doen langzaam aan met wakker worden. De lucht is grijs, er valt zo nu en dan een bui, maar de temperatuur is heerlijk. Dus lekker lezen en een beetje in en bij de bus rommelen.
Mark komt weer langs voor z’n babbeltje, maar vraagt ons ook weer mee voor een ‘verrassing’ rond lunchtijd. We hobbelen achter hun kleine, pas nieuwe Toyota aan over de ‘snelweg’, geen idee waarheen. We nemen een onbestemde afslag, en draaien het parkeerplaatsje op. Daar staat een snackbarretje, zoals wij het zouden noemen. Maar het is een hotdogtent, inclusief kleine veranda en kampeertafel. Aan de wanden hangen eindeloze lijsten met mogelijke variaties van hotdogs. We doen ‘Dutch’: Voor we de kans krijgen het initiatief naar ons toe te trekken, hebben Mark en Bonnie hun keuze al gemaakt en betaald. Voor ons is het een hele studie voor we een keuze kunnen maken…: Pieter kiest de Zwitserse variant met champions en kaas. Emma de Hawaï versie, met natuurlijk ham en ananas, Suzanne op het laatste moment de What??: mozzarella en ananas. Ik besluit dat dit de gelegenheid is om een Real American Classical Hotdog te proeven: met mayonaise, ketchup, uitjes en gehakte augurk, regular size.
Voor Mark en Bonnie is dit, denken wij, gewoon even een uitje voor de lunch, en wij genieten van hun gastvrijheid om ons deze ervaring te geven. Zonder hun hadden we deze tent nooit gevonden, zoals we Mark en Bonnie zonder onze buren Theo en Earnie nooit gevonden hadden.
Op de weg terug naar de camping rijden we zelf nog even langs de Hiawatta Store, een souvenirwinkel gewijd aan de native Americans, die ook deze streek ooit bevolkten. Gek idee, dat de kolonisten zo hun best hebben gedaan om ze te verjagen en vermoorden, maar dat er wel een winkel draait op hun exotische mocassins, jassen, hoeden, schilderijtjes, tassen en andere prullaria.
We hebben alweer zin om op de camping te hangen. Bovendien moeten we een beetje vooruit gaan kijken: morgen vertrekken we, op weg naar onze eerste onbekende bestemming richting het Westen. Terwijl Suzanne en Emma film kijken, lezen, puzzelen bestudeer ik de kaart en loer naar campings rond Knoxville.
Mark komt langs: hij heeft van Bonnie de opdracht gekregen ons niet over te halen om een dagje langer te blijven voor hun jaarlijkse Campfire Cook-off with No Rules. Jammer dat we die gaan missen.
We lopen met z’n viertjes nog even een rondje over het terrein: over de spoorrails naar de brug over de creek, over het veld waarin Mark het infinity teken heeft gemaaid en naar de beverdam. Eén bever is zo vriendelijk zich langs de oever aan ons te tonen: niet veel groter dan een kat. Het water staat hoog van de grote hoeveelheden regen, dus de dam lijkt iets minder spectaculair dan gedacht, maar de boomstammen in het water zijn daar echt door die twee beestjes neergelegd, nadat ze hem met hun voortanden hadden doorgeknaagd…
Tijdens het koken in de hospitality barn komt Mark weer langs, en vraagt of we echt niet willen blijven om de CookOff mee te maken. Niet voor hem, maar voor onszelf. ‘Waarom houden jullie zo vast aan jullie schedule? Wat maakt die ene dag nou uit? Jullie zullen het geweldig vinden. Er komt een hele goede voormalig drummer van zijn eigen band Zen. Zij zullen zelf ook gaan spelen. Bonnie wordt maandag 60. Please! please? Wie van jullie kan ik overtuigen? OK, we doen een spel: een handenklapspel: als ik af ben zullen we blijven’. Oef, nou wordt het menens!! Ik krijg drie kansen. We beginnen langzaam, om het te leren: beide handen recht tegen elkaar, de rechter tegen elkaar, de linker tegen elkaar, beide op de benen en steeds een klap in je eigen handen er tussendoor. Niks aan, maar de stress maakt het moeilijk! De eerste poging verlies ik. Ik moet me tot het uiterste concentreren. Sneller, sneller… maar Mark heeft het ook moeilijk. Ik win. Pfft. ‘Waarom willen we niet blijven?’ Omdat we de weg op willen! ‘Wat maakt die ene dag nou uit. Jullie beleven hier unieke Amerikaanse avond, een avontuur. Okay, nog een laatste, ultieme uitdaging: als jullie blijven krijgen jullie korting op jullie verblijf in de bus! Jullie zijn toch Hollanders, daar moeten jullie gevoelig voor zijn!! Stay in the bus and party with us. Dat rijmt!’. Ik maak er een liedje van. ‘Zing dat liedje morgen met de gasten, they’ll love it!!’
We moeten het met z’n vieren opnemen tegen het overweldigende pleidooi, de smeekbede van Mark. Ondertussen snijdt Suzanne nog een paar maatschappelijke issues aan: waarom vindt Mark Nederland zo efficiënt (Hij was in maart in Den Haag)? Is dat in zijn ogen goed? Klopt het dat de politie hier heel inefficiënt geregeld is? Waarom denkt hij dat de VS een Derdewereldland wordt, nu ze een zwarte President hebben? En steeds tussendoor vraagt Mark weer plotseling of we willen blijven. Het is een uitdagend gesprek. Mark wil écht dat we blijven, wij zijn er gecharmeerd van, en we genieten allemaal van het woorden-gevecht.
Tenslotte wordt Mark door Bonnie naar huis gebeld: hij moet koken. Ons maaltje is inmiddels ook klaar.
We besluiten tijdens het eten met z’n viertjes om nog één dagje te blijven….. en gaan alvast studeren aan onze muzikale bijdrage aan morgenavond: Call your girlfriend van Erato.

Dus morgen nog één dagje Pegasus Campground….. heerlijk, en nog twee nachtjes in de hippiebus…!!
See you!

Pieter, Suzanne, Emma en Annelies