A lot of American love
Blijf op de hoogte en volg Suzanne
26 Juli 2012 | Verenigde Staten, Nashville
25-7-12
Na de eerste 3 blogs van Suzanne, papa en mama is het nu mijn beurt om mijn indrukken van deze Road Trip door Amerika op papier te zetten.
Groot, indrukwekkend, mooi, veel natuur, veel fastfood, tenten, veel muggen (deze heb ik er later bijgeschreven want toen ik begon met deze blog zat ik nog niet onder de bulten) en aardige mensen. Zoiets?
We hadden dus besloten om nog een extra nachtje in de bus bij Mark en Bonnie te blijven. En daar hebben we geen spijt van gehad. Die avond rond een uur of 6 begonnen we met het maken van onze Dutch Pancakes, om de Amerikanen eens te laten proeven wat wij kunnen. We kregen complimentjes over onze techniek, hoe wij deze magische pannenkoeken zo dun kregen. En toch kregen we een prijs met de tekst er op: “I’d rather eat this paper”. Dit bleek later door papa te komen, die zat in de jury, en vond de aardappels met pesto van Bonnie lekkerder. Ondanks dit een heerlijk diner en veel vermaak. De gitarist van de band Zen entertainde ons met zijn heerlijke jazz spel en ook wij, the three Dutch ladies, deden ons driestemmig liedje met, volgens de luisteraars, indrukwekkende ritme spel: “that percussion was amazing”. Maar het absolute hoogtepunt van de avond was het optreden van de band van Mark en Bonnie. Mark bespeelde de Banjo en zong. Bonnie zong ook en speelde gitaar en mondharmonica. Behalve de heerlijke nummers konden we ons hartelijk vermaken met het aanschouwen van vooral Bonnie die aan het genieten was alsof ze weer 20 was, WHOUW.
Jammer dat we een keer weg moesten maar met een voldaan gevoel vertrokken we zondag van Pegasus Campground. Dan ging nu echt onze road trip, echt, beginnen. Zondag 313 miles gereden. Rond 18:00u kwamen we bijna, ik zeg bijna, wanhopig eindelijk aan op een camping in de buurt van Damascus, Virginia. Het was er heerlijk. Dat voelde we allemaal. In het State Park waar veel bomen stonden en je echt niet te voet naar de receptie kon komen. Met een ik-heb-eigenlijk-geen-zin-om-te-koken-maar-we-moeten-toch-echt-iets-eten-pasta zaten we bij een met liefde door Suzanne gemaakt kampvuur. Ook onze eerste nacht in de tent met super de luxe luchtbedden beviel prima. Dus uitgerust stapte we maandag weer in de auto. De eerste helft op de highway en de andere helft binnen door. Om 17:30u kwamen we aan, 320 miles gereden, op de tweede boscamping met wel gezegd 3 mede kampeerders op ons veld, druk druk druk.
De dag erna, 24 juli, kwam de teleurstelling pas echt. En nee, dat waren niet de 43 muggenbulten die Suzanne en ik samen op onze benen hadden, dat waren ook niet de 6 spinnen en 4 motten met wie je samen stond de douchen, maar dat was het zwembad. We hadden ons er een nacht en een ochtend op verheugd dat we een lekkere verkoelende duik konden nemen in het eerder bekeken zwembad waar een bordje hing met openingstijden: mon-fri 10:30 AM – 5:30 PM. Maar nee, we moesten van een van onze mede kampeerders te horen krijgen dat het zwembad altijd op maandag en dinsdag gesloten is. Vet balen, even verdrietig, maar niet lang. Na een koude douche vertrokken we in onze bak van een auto naar de country stad Nashville. Onder het Hilton hotel parkeren en gelijk Broadway op. We hoefden alleen maar op een muurtje te zitten om onze ogen uit te kijken. In elke hamburger tent, in elke country cafeetje speelden een live bandje. Daar maakten we dan ook meteen gebruik van. Een overheerlijke lang-op-gehoopte bacon cheese burger. Wat vooral leuk was is dat we deze niet nuttigde in een van de vele fastfood tenten (MacDonalds, Burger King, TacoBell, Wafel House, Wendy’s) maar een heel erg gezellig loco tentje met twee jongens op een gitaar. Een en al sfeer dus. Met volle buikjes de stad in, maar snel weer verkoeling zoeken in het Country music hall of fame museum. Daar werden we meegesleurd in de country muziek en de aanbidding van grote artiesten als Elvis Presley, Dolly Parton, Jonny Cash en Taylor Swift. Wat? Taylor Swift? Ja Taylor Swift. Volgens ons heeft ze niks te maken met de rest van het museum dus waarom die vele aandacht voor haar? Van een mannetje, die op een krukje haar posters aan het uit delen was, hoorden we dat ze voor 4 miljoen dollar een vleugel van het museum heeft gekocht. Het is geven en nemen.
Om onze dag in Downtown Nashville af te sluiten en drankje in het Hard Rock Café Nashville. Ergens buiten het centrum hebben we nog een hapje gegeten. Heel Amerikaans en… nou ja, daar is eigenlijk alles mee gezegd…
En daar zitten we dan nu, woensdag 25 juli 2012, in ons autootje op interstate 40 west met een McCafé. Klaar voor een nieuwe slaap plek, klaar voor een nieuw avontuur.
A lot of American love,
Suzanne, Pieten, Annelies en Emma
Na de eerste 3 blogs van Suzanne, papa en mama is het nu mijn beurt om mijn indrukken van deze Road Trip door Amerika op papier te zetten.
Groot, indrukwekkend, mooi, veel natuur, veel fastfood, tenten, veel muggen (deze heb ik er later bijgeschreven want toen ik begon met deze blog zat ik nog niet onder de bulten) en aardige mensen. Zoiets?
We hadden dus besloten om nog een extra nachtje in de bus bij Mark en Bonnie te blijven. En daar hebben we geen spijt van gehad. Die avond rond een uur of 6 begonnen we met het maken van onze Dutch Pancakes, om de Amerikanen eens te laten proeven wat wij kunnen. We kregen complimentjes over onze techniek, hoe wij deze magische pannenkoeken zo dun kregen. En toch kregen we een prijs met de tekst er op: “I’d rather eat this paper”. Dit bleek later door papa te komen, die zat in de jury, en vond de aardappels met pesto van Bonnie lekkerder. Ondanks dit een heerlijk diner en veel vermaak. De gitarist van de band Zen entertainde ons met zijn heerlijke jazz spel en ook wij, the three Dutch ladies, deden ons driestemmig liedje met, volgens de luisteraars, indrukwekkende ritme spel: “that percussion was amazing”. Maar het absolute hoogtepunt van de avond was het optreden van de band van Mark en Bonnie. Mark bespeelde de Banjo en zong. Bonnie zong ook en speelde gitaar en mondharmonica. Behalve de heerlijke nummers konden we ons hartelijk vermaken met het aanschouwen van vooral Bonnie die aan het genieten was alsof ze weer 20 was, WHOUW.
Jammer dat we een keer weg moesten maar met een voldaan gevoel vertrokken we zondag van Pegasus Campground. Dan ging nu echt onze road trip, echt, beginnen. Zondag 313 miles gereden. Rond 18:00u kwamen we bijna, ik zeg bijna, wanhopig eindelijk aan op een camping in de buurt van Damascus, Virginia. Het was er heerlijk. Dat voelde we allemaal. In het State Park waar veel bomen stonden en je echt niet te voet naar de receptie kon komen. Met een ik-heb-eigenlijk-geen-zin-om-te-koken-maar-we-moeten-toch-echt-iets-eten-pasta zaten we bij een met liefde door Suzanne gemaakt kampvuur. Ook onze eerste nacht in de tent met super de luxe luchtbedden beviel prima. Dus uitgerust stapte we maandag weer in de auto. De eerste helft op de highway en de andere helft binnen door. Om 17:30u kwamen we aan, 320 miles gereden, op de tweede boscamping met wel gezegd 3 mede kampeerders op ons veld, druk druk druk.
De dag erna, 24 juli, kwam de teleurstelling pas echt. En nee, dat waren niet de 43 muggenbulten die Suzanne en ik samen op onze benen hadden, dat waren ook niet de 6 spinnen en 4 motten met wie je samen stond de douchen, maar dat was het zwembad. We hadden ons er een nacht en een ochtend op verheugd dat we een lekkere verkoelende duik konden nemen in het eerder bekeken zwembad waar een bordje hing met openingstijden: mon-fri 10:30 AM – 5:30 PM. Maar nee, we moesten van een van onze mede kampeerders te horen krijgen dat het zwembad altijd op maandag en dinsdag gesloten is. Vet balen, even verdrietig, maar niet lang. Na een koude douche vertrokken we in onze bak van een auto naar de country stad Nashville. Onder het Hilton hotel parkeren en gelijk Broadway op. We hoefden alleen maar op een muurtje te zitten om onze ogen uit te kijken. In elke hamburger tent, in elke country cafeetje speelden een live bandje. Daar maakten we dan ook meteen gebruik van. Een overheerlijke lang-op-gehoopte bacon cheese burger. Wat vooral leuk was is dat we deze niet nuttigde in een van de vele fastfood tenten (MacDonalds, Burger King, TacoBell, Wafel House, Wendy’s) maar een heel erg gezellig loco tentje met twee jongens op een gitaar. Een en al sfeer dus. Met volle buikjes de stad in, maar snel weer verkoeling zoeken in het Country music hall of fame museum. Daar werden we meegesleurd in de country muziek en de aanbidding van grote artiesten als Elvis Presley, Dolly Parton, Jonny Cash en Taylor Swift. Wat? Taylor Swift? Ja Taylor Swift. Volgens ons heeft ze niks te maken met de rest van het museum dus waarom die vele aandacht voor haar? Van een mannetje, die op een krukje haar posters aan het uit delen was, hoorden we dat ze voor 4 miljoen dollar een vleugel van het museum heeft gekocht. Het is geven en nemen.
Om onze dag in Downtown Nashville af te sluiten en drankje in het Hard Rock Café Nashville. Ergens buiten het centrum hebben we nog een hapje gegeten. Heel Amerikaans en… nou ja, daar is eigenlijk alles mee gezegd…
En daar zitten we dan nu, woensdag 25 juli 2012, in ons autootje op interstate 40 west met een McCafé. Klaar voor een nieuwe slaap plek, klaar voor een nieuw avontuur.
A lot of American love,
Suzanne, Pieten, Annelies en Emma
-
28 Juli 2012 - 17:59
Opa:
Het is iedere keer weer genieten van de verslagen die jullie produceren. Ik weet niet of jullie de reactie van mij en/of van anderen ook meteen zien. Ik kan in elk geval meeleven , maar kan ik ook een persoonlijk berichtje aan jullie doorgeven? Ik ga nu eerst jullie volgende bericht lezen en dan zie ik wel verder. Heel veel liefs en kusjes, Opa.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
