Van de ene muziekstad naar de andere

27-7


Lieve allemaal,

Na een muzikaal dagje in Nashville was het de volgende dag tijd voor de volgende muzikale attractie: Memphis, Elvis Presley’s hometown. Hij woonde in een fantastisch huis dat hij kocht toen hij 22 jaar oud was en Graceland noemde (naar de vorige bewoner). Een aantal jaar na zijn dood werd het opengesteld voor het publiek en dus besloten wij dat we niet in Memphis geweest konden zijn, zonder het huis van The King te hebben gezien. We kregen een audiotour mee en werden met een pendelbusje van de ingang van het park naar de ingang van het huis gereden. Daar begon de tour, die ons leidde langs zijn woonkamer, eetkamer, biljardkamer, keuken, kelder, jungleroom en slaapkamer, maar ook naar de schuurtjes en bijgebouwtjes, die waren omgebouwd tot museumpjes over zijn carrière en leven op Graceland. Op de audiotour (die ook in het Nederlands te volgen was) kwamen afwisselend een voice-over, Elvis zelf, zijn ex-vrouw en zijn dochter aan het woord. Het was heel leuk georganiseerd en nog interessant ook. Ook al ben ik niet speciaal fan van Elvis, het was super leuk om te zien hoe die woonde en leefde.

Hoewel je je liet leiden door je koptelefoon waarop je te horen kreeg waar je heen moest, kon je toch nog een beetje zelf je route en snelheid bepalen. Emma en ik dachten dat dit de reden was dat papa en mama zo ver voor ons waren uitgelopen. Maar toen wij klaar waren met ons rondje, zagen we ze nergens meer. We gingen ervan uit dat ze al met het busje naar de andere kant van de weg waren gebracht, waar nog meer tentoonstellingen en winkeltjes waren. Dus ook wij stapten in een busje. Maar ook aan de overkant waren ze nergens te vinden. Huh? Waren ze dan misschien naar de w.c. gegaan ofzo? Nog maar even wachten of ze niet uit een van de volgende busjes stappen… Het duurde toch wel lang, en vooral Emma vond dat het nu echt tijd was om ergens een telefoon te regelen en ze proberen te bellen. Onze eigen telefoons hadden we namelijk niet bij ons... Toen we de mevrouw van de beveiliging (“Wow! Are you twins?!”) en later de mevrouw van de receptie zover gekregen hadden dat het toch echt wel handig zou zijn als we even konden bellen, kon die telefoon geen verbinding maken. Dus Emma en ik maar weer naar buiten, en ja hoor. Daar waren ze! Het bleek dat ze per ongeluk iets in de tour hadden overgeslagen en dus nog even terug naar binnen waren gegaan. We waren nog niet zo erg in paniek dat we moesten huilen, maar net wel zo zenuwachtig dat ik het meteen geloofde toen Emma even deed alsof… Ach, eind goed al goed, een ijsje erin, CD’tje gekocht en opzoek naar een herbergje aan de kant van de weg om in te slapen.

Die was vrij snel gevonden, en er was zelfs een zwembad! Jeeeeeeeeeeeeej! Eindelijk konden we ons verdriet van het gesloten zwembad op de vorige camping er af spoelen. Na een heerlijke duik en een fijn aantal baantjes was het tijd om te eten, dus stapten we weer in de auto op weg naar downtown Memphis. Daar was het reuze gezellig. De schijnbaar beroemde beale street was afgezet voor auto’s, om plaats te maken voor alle stoere mannen (en een paar vrouwen) uit Memphis en omstreken om met hun motoren te pronken. Ook klonk er weer uit elk cafeetje live muziek. We vonden een soort dakterras met uitzicht op het festijn waar ze ook nog eens heerlijke burgers en pasta’s serveerde. De vriendelijke serveerster vertelde ons dat het er hier elke avond zo aan toe ging en meestal op woensdag de motoren tevoorschijn werden gehaald. We waren met onze neuzen in de boter gevallen.

De volgende dag, het was inmiddels donderdag, reden we weer bijtijds de weg op. Nog even een stop bij de Mississippi en daarna de burg over: Tennessee uit, Arkansas in. Langs de snelwegen hier (de interstates) zijn veel rest areas te vinden. Als je net een nieuwe staat in rijdt, is hier ook een visitors center bij, waar je informatie en foldertjes kan inslaan. Het is inmiddels een praktische traditie geworden om hier elke keer even langs te gaan als we een nieuwe staat in rijden. Er stond een vrolijke meneer genaamd Paul achter de balie, die ons handige informatie gaf. Op zijn aanraden zijn we naar Little Rock gereden, de hoofdstad van Arkansas. Oud-president Bill Clinton is geboren in Arkansas, en heeft een bibliotheek geschonken aan de staat, gevestigd in Little Rock. We besloten een bezoekje te brengen. De bibliotheek bleek geen boeken te hebben, maar was eigenlijk een vermomd museum over zijn ambtstermijnen en zijn familie. Het was een mooi en interessant gebouw, waar ook weer de Amerikaanse trots duidelijk werd. In een filmpje over Clinton, dat hij deels zelf presenteerde, werd bijvoorbeeld trots verteld hoe hij een vreselijke dictator had weggejaagd in Kosovo, zonder dat er ook maar één Amerikaanse soldaat was omgekomen. Opvallend dat ze niet vertellen dat er wel duizenden moslims, burgers dus, zijn omgekomen. Voor ons als Nederlanders natuurlijk ook een gevoelig punt.

Aangekomen op de camping later die middag was het nog moeilijk om een plekje te vinden op de bijna lege camping. Er stond één andere tent op het deel van de camping dat wij toegewezen hadden gekregen, maar de veldjes die daar waren, waren klein, scheef en hobbelig. Uiteindelijk toch een plekje gevonden en toen we begonnen met de tent opzetten, kregen we opeens een beetje haast. Mama had met haar padvindersinstinct al gezien dat de lucht begon te betrekken, en niet veel later begon het inderdaad heel hard te waaien. We hadden op tijd de tent opgezet en Emma had de meeste haringen in de rotsgrond weten te hameren, voordat het ook begon te hozen. De ranger van de camping kwam ons vertellen dat er inderdaad een onweersbui om komst was, maar dat er geen tornado waarschuwing was afgegeven. Al snel begon inderdaad ook het onweer onze kant op te drijven, dus verplaatste wij ons gasstelletje en eetgerei naar de jongens w.c. Daar zaten we heerlijk rustig op de grond te eten, terwijl de storm over ons heen voorbij trok. Toen we naar bed gingen was het opgehouden met regenen, en waren er alleen in de verte nog prachtige licht flitsen te zien. Het bleek alleen wel dat onze tent niet helemaal waterdicht was, maar met een pannetje onder het lek leek het wel goed te gaan. ’s Nachts werd ik wel nog een keer wakker toen het natte voeteneind van Emma’s slaapzak tegen mijn voeten aankwam, dus bleek dat dat ene gaatje niet te enige was. Maarja, alles droogt morgen weer, dus we vielen al snel weer in slaap. Vanochtend hebben we de slaapzakken uitgehangen en nu zitten we heerlijk voor ons tentje te chillen, routes te plannen, nagels te lakken en boekjes te lezen. Papa was begonnen een vuurtje te stoken, maar daarnet stond de ranger weer bij ons tentje om te vertellen dat er een fire ban voor houtvuurtjes was afgegeven, al een paar maanden geleden. De regen van gister was blijkbaar nog niet genoeg om de droogte uit te bannen en hij kon ons ook gelijk vertellen dat het vandaag 100 graden Fahrenheid zou worden (37 C) en morgen 107 (41 C). Zo maar even zwemspullen bij elkaar pakken en dan opzoek naar een plekje langs het verkoelende meer, ergens onderaan de berg van ons lege campingveldje.

Tot de volgende keer!
Liefs,
Pieter, Annelies, Emma en Suzanne