Santa Fe

De bont gekleurde Cadillacs verdwijnen snel uit het zicht, en het landschap is echt Texaans: weidse, droge velden, soms bevolkt door een enorme kudde koeien. Cowboys in geen velden of wegen te vinden, maar we rijden ook over een Interstate, dan zie je niet zoveel….Van John Steinbeck weet ik inmiddels dat dit maar één van de vele gezichten van Texas is: dit is de Panhandle!
Na niet al te lange tijd passeren we de grens met New Mexico en gaan braaf bij het Info Centre langs. Daar ontdekken dat we de klok weer een uurtje terug mogen zetten: cadeautje!
Na een tiental mijlen draaien we noordwaarts de Inter State 40 af, in de richting van Santa Fe. Een lange eindeloze weg leidt ons richting de bergen, met prachtige rode steenformaties, en vergezichten. Langzaam klimmen we omhoog, er komen weer bomen, het wordt weer groen. De temperatuur daalt.
Aan het eind van de middag komen we aan bij het motel Lamplighters Inn, aan een lange, brede boulevard waaraan veel hotels maar ook allerlei andere ondernemingen gevestigd zijn. We halen boodschappen in een maar half in werking zijnde Wallmart, en Pieter kookt voor ons op ons camping gasstel in de badkamer lekkere rijst met kip en rozijnen!!
Woensdagochtend (1 augustus) brengen we ons eerste bezoekje aan de stad. Die heeft een hele exotische uitstraling: lage, kashba-achtige huizen en gebouwen van bruin leem stuukwerk. “Adobe” noemen ze dat hier. Het doet heel Spaans aan, en dat klopt ook wel, want we zitten in New Mexico, ooit een deel van Mexico, maar na een oorlog overgegaan naar de Amerikanen. Sinds 1912 is New Mexico een Staat van de US. Dit jaar dus centennary, maar we merken er niet veel van.
We genieten van de sfeer, en van het heerlijke klimaat: niet meer zo heet en lekker droog. Santa Fe ligt op 2100 meter!! Het centrum van het stadje is ook echt een centrum: met een gezellige Plaza, een plein met een monumentje in het midden, grasveldjes er omheen en een heuse bandstand, waarop zowaar (blues-)muziek gemaakt wordt. Er wordt zelfs op gedanst, door enkele excentriek uitziende ouderen. We zien ze een paar uur later nog dansen!!
Aan een kant van het plein is een galerij waar tientallen Indianen (“native Americans”) prachtige sieraden verkopen. Sommigen doen een dutje op hun stoeltje achter hun kleedje, maar openen wel hun ogen zodra je iets meer belangstelling toont, of een foto maakt.
Rondom de Plaza zijn liggen kleine straatjes waaraan winkels met kunstzinnige kleding, sieraden en souvenirs liggen. Het straalt allemaal ‘het goede leven’ uit, en wij maken daar graag deel van uit!! We eten lekkere taco’s als lunch en besluiten daarna lekker een dutje te gaan doen in het hotel.
Het reizen is best vermoeiend, en dit is echt een plek om even tot rust te komen. Het hotel is aangenaam, heeft bovendien een heerlijk zwembad. We besluiten hier drie nachtjes te blijven om even bij te komen en optimaal van het stadje te genieten.

Donderdag staan we vroeg op: na heerlijk uitgebreid ontbijt gaan we raften! We vertrekken vanaf een parkeerplaats dicht bij hotel, met een busje. Een mooie tocht, verder de bergen, die zo ver weg lijken te liggen, in. We krijgen onderweg toelichting over het ontstaan van dit landschap: het was eens de zeebodem, met riffen en koralen die door…. Omhoog gekomen is. Bizar…. Na een rit van een uur stappen we over op de boot. Eerst wat safety instructions (voeten stevig vast zetten onder de banden op de bodem, hoe je een man overboord weer terug kan halen, wat je moet doen als je uit de boot valt) en een oefenstukje om commando’s te leren: all forward, all backward, left forward-right backward, BUMP (leunen naar de binnenkant van de boot om de klap met een rots op te vangen….)
Voor die laatste ‘zakken’ we bij de eerste ‘test’. Het maakt ons scherp. …
Wij zijn de motor, de bootsman stuurt. Hoe beter wij het doen hoe makkelijker hij kan sturen. Hij is tevreden over onze focus en kracht. We komen de eerste versnellingen tegen. De commando’s volgen elkaar snel op: all forward, stop, backward one, all backward, dig it guys!! Stop!!! forward one, Ok, take a break, good work!!
Zo passeerden we de versnellingen Albert (naar Einstein, die hier ook eens gevaren heeft), Sleeping Beauty (een hele makkelijke), Needle. Die laatste was de moeilijkste: we moeten tussen twee grote rotsen door. Bij de bump tegen één ervan kukel ik bijna uit de boot…. Emma grijpt me bij mijn zwemvest, en houdt me zo er binnen…. Pfft…. Nu staat het 1-1 met haar.
Bij de laatste stroomversnelling worden we op de –onvermijdelijke- foto gezet, we kunnen er door onze ervaring lachend doorheen.
De laatste mijl is rustig kabbelen, we kunnen lekker een stukje naast de boot meedrijven.
Nadat we aan wal gekomen zijn worden we nog getrakteerd op een lekkere snack: watermeloen, maar ook tacochips met pindakaas, gecombineerd met eentje met salsasuas: je zou er zelf nooit opkomen, maar het was heerlijk!! Thuis ook eens proberen!
In de auto op de terugweg kletsen we gezellig met een leuk stel uit San Francisco. Pieter waagt het erop en vraagt of ze weten of je daar ook ergens danslessen kunt volgen. En jawel, ze weet wel wat namen! Dus Emma gaat volgende week proberen om een of twee danslessen te gaan volgen als we daar zijn!! Woew!!

Na een dutje in het hotel gaan we de stad weer in, en vinden na een rondje lopen een leuk restaurant op een patio, waar we lekker eten. We lopen daarna nog even langs de Plaza waar weer een geweldige band staat te spelen. Op de achtergrond verzorgt de hemel een prachtig flits-spektakel, terwijl het publiek heerlijk danst op de rock’n roll. Eigenlijk zouden we nog langer willen blijven, maar er liggen verderop naar het Westen nog zoveel mooie ervaringen op ons te wachten….
Morgen gaan we weer on the road, op weg naar Arizona!! Daar gaat Emma over vertellen.

Dag,
Emma, Suzanne, Pieter, Annelies