Los Angeles
Blijf op de hoogte en volg Suzanne
16 Augustus 2012 | Verenigde Staten, Los Angeles
t15-08-2012
Lieve allemaal,
Zoals er al werd opgemerkt, lopen we met de blogs een beetje achter de feiten aan. We zijn inmiddels al in San Francisco, maar het verhaal is nog in Las Vegas. We schrijven namelijk om de beurt een blog, en er zijn hier zo veel dingen die ons daarvan afleiden… Maar nu is het dus mijn beurt! Kan ik meteen even van de gelegenheid gebruik maken jullie alvast en alsnog te bedanken voor de leuke reacties op onze verhalen. Dankjulliewel! :D
Las Vegas dus… Wat een stad. Omdat wij niks meer weten van de stad dan The Strip, (de “hoofdstraat”, waar alle casino’s en hotels zijn) was het extra leuk om bij Fred en Ann thuis te zijn en te zien wat Vegas nog meer is.
Zoals Emma al beschreef, hadden papa en mama als verrassing een hotel aan de Strip geboekt, compleet met winkelcentrum, casino en zwembaden (alleen geen WiFi, dat zal wel een commerciële reden hebben). Na de zwembaden van onder tot boven te hebben geïnspecteerd (zag er prima uit), zijn we de stad in gegaan. Omdat we geen tijd te verliezen hadden, hebben we eten gehaald bij de MacDonalds, wat ons meteen de gelegenheid gaf een stukje over The Strip te wandelen. De zon was inmiddels onder, maar donker wordt het daar nooit. De neon lichten maakten de straatlantarens eigenlijk overbodig, in de stad die 24 uur per dag, 365 dagen per jaar door gaat.
We zijn een aantal hotels binnen gelopen, waar we een beetje mee konden pikken van de tafels black jack en roulette, maar ook botanische tuinen konden bewonderen en op marmeren toiletpotjes konden plassen. Ook de beroemde Bellagio fontein-show, de Eiffeltoren, de winkelcentra met super dure merken, en “Cesars palace” werden bewonderd. We zijn ook de M&M-store ingegaan en hebben alle vier de etages afgeslenterd. Tegen die tijd hadden we wel een beetje moeie voeten. Maar de nacht was nog niet voorbij. We waren nog niet in het beroemde New York, New York hotel geweest. En dat leek ons toch wel de moeite waard, gezien de achtbaan die om en door het hotel gaat. Toen we binnen liepen, liepen papa en Emma opeens heel hard voor mama en mij uit. Wij holden er op onze zere voetjes achteraan en probeerde af en toe naar voren te roepen dat wij liever niet zo hard zouden gaan. Aangekomen bij de ingang van de achtbaan kwamen we erachter wat er aan de hand was: we waren net op tijd om nog met het één-na-laatste treintje mee te gaan! Daar zaten we (papa, Emma en ik) dan… Eerst een heel eind omhoog, en toen heel hard een eind naar beneden, met bochten, loopings en kurkentrekkers. In het winkeltje bij de uitgang –dat compleet aan de beroemde achtbaan geweid was- werden we bijna verleid een trui met de tekst “I survived the New York New York rollercoaster” te kopen, maar we waren moe en voldaan.
Voordat ik verder ga, moet ik nog een dagje terug. Wat we namelijk bijna vergeten waren, is dat we ook nog op de Hoover Dam zijn geweest! Die ligt slechts een paar mijl van Las Vegas en is een populaire toeristische trekpleister. Het parkeren van de auto duurde bijna langer dan de tijd dat we het op de dam zelf volhielden. Het was er namelijk errug heet, maar ook zeker indrukwekkend. Na weer een stukje verder gereden te hebben, zijn we nog één keer gestopt in een dorpje genaamd Boulder, waarover we later op Wikipedia lazen dat dat speciaal gebouwd is voor de bouwers van de Hooverdam (waar de bouwers van dat dorpje dan moesten wonen, weet ik ook niet).
De ochtend na onze Vegas-nacht, vertrokken we na een goed ontbijt bij de Starbucks (en daar was wel WiFi) uit Sin City, op naar The City of Hope: Los Angeles. We kachelden in één stuk door, dwars door de Mojave woestijn, Californië in. Mama las voor de gelegenheid nog een mooi stuk voor uit haar boek Reizen met Charley. Toen we de sky-line zagen naderen leidde mama papa soepeltjes van afrit naar afrit door de ring van LA, om zo bij het hotel aan te komen. Eenmaal gesettled, namen we weer de auto naar het allereerste begin van de stad: Alvero Street. De stad is gesticht door de Spanjaarden, dus in het restaurantje kon ik mooi m’n Spaans oefenen. Na het eten zijn we naar Hollywood Boulevard gereden, waar de beroemde sterren in de stoep staan. We hebben ‘em niet helemaal uitgelopen, maar toch even Frank Sinatra, Billy Joel, Queen, Lassie, Jimmy Hendrix, Leonard Bernstein en Dean Martin gespot.
De volgende ochtend hadden we gelukkig nog tijd om wat meer van LA te zien, dus besloten we de Sunset Boulevard te rijden, van begin tot eind. De Laan van Meerdervoort is er niks bij. Het begint een beetje shabby, maar leidde ons door Beverly Hills en andere dure wijken met grote huizen en beroemde mensen. We namen zo nu en dan een zijstraatje om al dit blinkende goud van dichtbij te bekijken, wat ons naar hoge toppen en mooie straatjes bracht. Maar wat ik persoonlijk toch het mooiste vond van LA, was het feit dat het aan de kust ligt. En, dames en heren, dit was een plechtig moment. Op 8 augustus, na ruim drie weken en zo’n 6400 kilometer hadden we de westkust bereikt! Maar gelukkig was dit nog niet het einde van de reis. Er moest sowieso nog gezwommen worden. Dus reden we noordwaarts, tot we een mooi plekje gevonden hadden. Bij het badplaatsje Malibu zijn we gestopt, en terwijl papa een dutje deed in de auto en mama toekeek, namen Emma en ik een snelle duik in de best wel hoge golven van de Stille Oceaan. Het was best wel koud.
Na nog een mooie rit over de Pacific Highway, direct langs de kust, kwamen we aan in Santa Barbara. Dit is het kustplaatsje waar John vlakbij woont. John Simpson is samen met Gildo de stichter van Trikke Tech, de grote broer van Trikke-Europe, waar papa stichter van is. John had ons uitgenodigd een nachtje bij hem, zijn vrouw Patty en hun dochtertje Lulu te komen logeren. We hadden hier even over getwijfeld omdat het een nachtje minder in Los Angeles zou betekenen, maar John had aan papa geschreven: “We live in heaven man!”. We hadden geen keus. Bovendien kunnen papa en John het heel goed met elkaar vinden, dus we keken er allemaal naar uit. Toen we aankwamen, was het al snel duidelijk: John had geen woord te veel gezegd. Het was een prachtig huis met een fantastisch stuk grond eromheen, compleet met zwembad en moestuin. Lulu is twee jaar oud en wilde aan het begin alleen maar blaffen als een hond, maar werd al snel een gezellige kletskous en dikke vriendinnetjes met Emma. We hebben heerlijk gegeten (courgette uit eigen tuin) en nog lang gekletst.
Hoewel ik nog lang niet bij het einde van de reis ben (we vertrekken morgen!), houd ik het nu toch voor gezien. Aan papa de beurt om verder te vertellen!
Veel liefs,
Pieter, Annelies, Emma en Suzanne
Lieve allemaal,
Zoals er al werd opgemerkt, lopen we met de blogs een beetje achter de feiten aan. We zijn inmiddels al in San Francisco, maar het verhaal is nog in Las Vegas. We schrijven namelijk om de beurt een blog, en er zijn hier zo veel dingen die ons daarvan afleiden… Maar nu is het dus mijn beurt! Kan ik meteen even van de gelegenheid gebruik maken jullie alvast en alsnog te bedanken voor de leuke reacties op onze verhalen. Dankjulliewel! :D
Las Vegas dus… Wat een stad. Omdat wij niks meer weten van de stad dan The Strip, (de “hoofdstraat”, waar alle casino’s en hotels zijn) was het extra leuk om bij Fred en Ann thuis te zijn en te zien wat Vegas nog meer is.
Zoals Emma al beschreef, hadden papa en mama als verrassing een hotel aan de Strip geboekt, compleet met winkelcentrum, casino en zwembaden (alleen geen WiFi, dat zal wel een commerciële reden hebben). Na de zwembaden van onder tot boven te hebben geïnspecteerd (zag er prima uit), zijn we de stad in gegaan. Omdat we geen tijd te verliezen hadden, hebben we eten gehaald bij de MacDonalds, wat ons meteen de gelegenheid gaf een stukje over The Strip te wandelen. De zon was inmiddels onder, maar donker wordt het daar nooit. De neon lichten maakten de straatlantarens eigenlijk overbodig, in de stad die 24 uur per dag, 365 dagen per jaar door gaat.
We zijn een aantal hotels binnen gelopen, waar we een beetje mee konden pikken van de tafels black jack en roulette, maar ook botanische tuinen konden bewonderen en op marmeren toiletpotjes konden plassen. Ook de beroemde Bellagio fontein-show, de Eiffeltoren, de winkelcentra met super dure merken, en “Cesars palace” werden bewonderd. We zijn ook de M&M-store ingegaan en hebben alle vier de etages afgeslenterd. Tegen die tijd hadden we wel een beetje moeie voeten. Maar de nacht was nog niet voorbij. We waren nog niet in het beroemde New York, New York hotel geweest. En dat leek ons toch wel de moeite waard, gezien de achtbaan die om en door het hotel gaat. Toen we binnen liepen, liepen papa en Emma opeens heel hard voor mama en mij uit. Wij holden er op onze zere voetjes achteraan en probeerde af en toe naar voren te roepen dat wij liever niet zo hard zouden gaan. Aangekomen bij de ingang van de achtbaan kwamen we erachter wat er aan de hand was: we waren net op tijd om nog met het één-na-laatste treintje mee te gaan! Daar zaten we (papa, Emma en ik) dan… Eerst een heel eind omhoog, en toen heel hard een eind naar beneden, met bochten, loopings en kurkentrekkers. In het winkeltje bij de uitgang –dat compleet aan de beroemde achtbaan geweid was- werden we bijna verleid een trui met de tekst “I survived the New York New York rollercoaster” te kopen, maar we waren moe en voldaan.
Voordat ik verder ga, moet ik nog een dagje terug. Wat we namelijk bijna vergeten waren, is dat we ook nog op de Hoover Dam zijn geweest! Die ligt slechts een paar mijl van Las Vegas en is een populaire toeristische trekpleister. Het parkeren van de auto duurde bijna langer dan de tijd dat we het op de dam zelf volhielden. Het was er namelijk errug heet, maar ook zeker indrukwekkend. Na weer een stukje verder gereden te hebben, zijn we nog één keer gestopt in een dorpje genaamd Boulder, waarover we later op Wikipedia lazen dat dat speciaal gebouwd is voor de bouwers van de Hooverdam (waar de bouwers van dat dorpje dan moesten wonen, weet ik ook niet).
De ochtend na onze Vegas-nacht, vertrokken we na een goed ontbijt bij de Starbucks (en daar was wel WiFi) uit Sin City, op naar The City of Hope: Los Angeles. We kachelden in één stuk door, dwars door de Mojave woestijn, Californië in. Mama las voor de gelegenheid nog een mooi stuk voor uit haar boek Reizen met Charley. Toen we de sky-line zagen naderen leidde mama papa soepeltjes van afrit naar afrit door de ring van LA, om zo bij het hotel aan te komen. Eenmaal gesettled, namen we weer de auto naar het allereerste begin van de stad: Alvero Street. De stad is gesticht door de Spanjaarden, dus in het restaurantje kon ik mooi m’n Spaans oefenen. Na het eten zijn we naar Hollywood Boulevard gereden, waar de beroemde sterren in de stoep staan. We hebben ‘em niet helemaal uitgelopen, maar toch even Frank Sinatra, Billy Joel, Queen, Lassie, Jimmy Hendrix, Leonard Bernstein en Dean Martin gespot.
De volgende ochtend hadden we gelukkig nog tijd om wat meer van LA te zien, dus besloten we de Sunset Boulevard te rijden, van begin tot eind. De Laan van Meerdervoort is er niks bij. Het begint een beetje shabby, maar leidde ons door Beverly Hills en andere dure wijken met grote huizen en beroemde mensen. We namen zo nu en dan een zijstraatje om al dit blinkende goud van dichtbij te bekijken, wat ons naar hoge toppen en mooie straatjes bracht. Maar wat ik persoonlijk toch het mooiste vond van LA, was het feit dat het aan de kust ligt. En, dames en heren, dit was een plechtig moment. Op 8 augustus, na ruim drie weken en zo’n 6400 kilometer hadden we de westkust bereikt! Maar gelukkig was dit nog niet het einde van de reis. Er moest sowieso nog gezwommen worden. Dus reden we noordwaarts, tot we een mooi plekje gevonden hadden. Bij het badplaatsje Malibu zijn we gestopt, en terwijl papa een dutje deed in de auto en mama toekeek, namen Emma en ik een snelle duik in de best wel hoge golven van de Stille Oceaan. Het was best wel koud.
Na nog een mooie rit over de Pacific Highway, direct langs de kust, kwamen we aan in Santa Barbara. Dit is het kustplaatsje waar John vlakbij woont. John Simpson is samen met Gildo de stichter van Trikke Tech, de grote broer van Trikke-Europe, waar papa stichter van is. John had ons uitgenodigd een nachtje bij hem, zijn vrouw Patty en hun dochtertje Lulu te komen logeren. We hadden hier even over getwijfeld omdat het een nachtje minder in Los Angeles zou betekenen, maar John had aan papa geschreven: “We live in heaven man!”. We hadden geen keus. Bovendien kunnen papa en John het heel goed met elkaar vinden, dus we keken er allemaal naar uit. Toen we aankwamen, was het al snel duidelijk: John had geen woord te veel gezegd. Het was een prachtig huis met een fantastisch stuk grond eromheen, compleet met zwembad en moestuin. Lulu is twee jaar oud en wilde aan het begin alleen maar blaffen als een hond, maar werd al snel een gezellige kletskous en dikke vriendinnetjes met Emma. We hebben heerlijk gegeten (courgette uit eigen tuin) en nog lang gekletst.
Hoewel ik nog lang niet bij het einde van de reis ben (we vertrekken morgen!), houd ik het nu toch voor gezien. Aan papa de beurt om verder te vertellen!
Veel liefs,
Pieter, Annelies, Emma en Suzanne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
