8 ogen in Amerika
Blijf op de hoogte en volg Suzanne
12 Augustus 2012 | Verenigde Staten, Las Vegas
11-08-2012, Emma
Het laatste blog is alweer een tijdje geleden. Even terug spoelen: Las Vegas, Williams, Grand Canyon, Flagstaff, Krater, Holbrook, Patrified Wood Park, Santa Fee… O ja, Santa Fee.
Na het lekkere diner en de laatste nacht in Lamplighter inn gingen we weer op weg.
Beetje toeval, beetje tactiek kwamen terecht in het Patrified wood park. Een park met uitzicht op een prachtig landschap. Ik zelf lag vooral te slapen door mijn hoofdpijn en vermoeidheid maar gelukkig heb ik nog zes andere ogen meegenomen die het wel hebben kunnen bewonderen. Dus misschien in het volgende blog nog een paar zinnen hier over.
Onderweg belde we alvast naar de volgende camping in Holbrook. We werden warm gemaakt met het beloofde gras waar we onze tent in konden opzetten. Dat is echt wel een luxe in de woestijn van Arizona. En ja hoor, er was niet alleen een lekker groen stuk gras maar ook een lekker groot zwembad. Dat is altijd verwennerij. Eén nacht hebben Suzanne en ik daar genoten van ons eigen nog nooit eerder opgezette tentje. De volgende ochtend, zaterdag 4 aug, weer vroeg onze spullen in de auto en op weg naar de Grand Canyon. Feiten: gemiddeld 10 mile brede kloof, zo’n 5 miljoen jaar geleden ontstaan, en ongeveer 14.000 bezoekers per dag (5 mil per jaar). Na een paar uitzichtpunten voorbij gereden en een paar hebben mee gepikt te hebben begonnen we aan een wandeling van 8 miles (12 km). Met de bergschoenen aan en rugzakje op de rug. We hadden geluk dat het niet snik heet was, zo was het goed uit te houden en daarmee hadden we ook het geluk dat het niet belachelijk druk was. Omdat papa een ENORME wond op zijn hoofd had die maar niet stopte met bloeden omdat hij BIJNA helemaal naar beneden was gevallen offerde ik me op om het laatste stuk samen met hem met een bendel bus naar het einde te gaan. Ik had nog wel terug willen lopen maar papa wilde heel graag dat ik een ijsje voor hem haalde. Dus dat ging helaas niet. Suzanne en mama hebben nog wel een flink stuk gelopen en hebben nog wat mooie foto’s geschoten. Helaas kwam ik met rugpijn terug uit het park omdat Suzanne, zo lief als ze is, me van de hik af ging helpen door me te laten schikken. Ik schok daar zo van dat mijn rug zich helemaal aanspande en niet meer ontspande. Gelukkig was de hik wel weer over. Voldaan van de mooie tocht gingen we verder en kwamen we in Williams, Arizona.
Het hotel was iets minder dan we hadden verwacht. Het werd gerund door een Chinese meneer die wel dacht dat hij een hotel kon kopen. Hij had net genoeg geld om aan het pand te komen maar het ontbijt, de matrassen en de hygiëne bleven een beetje achterwegen. Onze Chinese vriend kon vrijwel geen Engels en keek liever naar de Chinese televisie in de lobby dan dat hij ons kwam helpen met het verblijf naar ons zin te maken. Snel maar onze spullen dumpen en de stad in om te kijken of dat ons beter zou bevallen. Toen we onze auto uit stapten hoorden we drie luide pistool schoten. Op de hoek stond een hoopje mensen die aan het kijken waren naar een straat-toneelstuk. De schoten en een meisje dat trillend met haar handen op haar oren op de nek van haar papa zat, trok ons ook naar de happening. Helaas was het al vrij snel afgelopen maar de cowboy-en-indianen-sfeer zat er lekker in. Na een bezoekje aan de souvenir shop hebben we een heerlijke pizza gegeten op het terras zodat we uitzicht hadden op het leven in Williams.
De volgende ochtend holde we bijna het hotel uit. Ik, maar ik denk al onze 8 ogen, keken uit naar onze volgende bestemming. LAS VEGAS!!!!! Voordat we ons hoofd uit het raampje konden steken en genieten van de The Strip gingen we eerst langs Fred en Ann. Ze werken voor Trikke en organiseren de trikke academie. Een training voor mensen die trikke trainer willen worden, het technische gedeelte van trikke willen ontdekken of het ondernemende deel onder de knie willen krijgen. Hun huis lag in het uiterste hoekje van Las Vegas tegen de woestijn aan. Het huizen blok konden we niet zomaar in rijden. We werden tegen gehouden door een hek die echt niet zomaar voor ons open wilde. Daarom moesten we te voet naar het huis van Fred om te vragen of hij het hek open wilde maken. Over dit idee werden we het niet snel eens. We zijn al behoorlijk veramerikaans (zoals Julia dat mij inwreef op Whatsapp :) (hml vriendin)) dus lopen lijkt lang niet altijd de makkelijkste optie. Fred kwam (met de auto) ons halen en bracht ons naar een andere ingang. Zo ontmoetten we ook Ann en later hun zoontje Leam. De eerste Amerikanen aan de west kust. Wat heel leuk was, was om te zien hoe je zo rustig en mooi kan leven in het voor ons bekende chaotische Las Vegas.
We zaten al een tijdje daar op de bank dus ik begon een beetje weg te dromen. Ik moet me nog best concentreren om het Engels te volgen dus ik wist niet meer waar we het over hadden. Opeens ontstond er opwinding in het gesprek tussen iedereen die nog over was. Suzanne moest een beetje grinniken en keek een beetje vragend om haar heen. Ook zij snapte niet wat er gaande was. Ann zei iets over een surprise en was zich uitgebreid aan het verontschuldigen aan papa en mama maar die hadden er geen probleem mee. Er ging iets komen. Suzanne had al een vermoede maar ik zag alleen nog maar vraagtekens. Het bezoekje aan de locals liep ten einde en we namen afscheid. In de auto wilde Suzanne het allemaal even op een rijtje hebben dus vroeg: “dus jongens, vertel ons is even wat er gaat gebeuren.” Papa antwoorden iets over een best wel mooi hotel wat hij had gevonden en waar we zouden gaan slapen maar heel veel meer was het niet. Dus met nog meer nieuwsgierigheid reden we The Strip op en ja hoor, de monden vielen open. “oooh” “aaah”. Ik vergeleek de nieuwe indruk met een nieuwe Iphone. Je weet eigenlijk al hoe het werkt maar toch kan je er niet van afblijven en wil je blijven proberen. Zo was het ook in Vegas. Veel plaatjes kende ik al van films en tv maar toch kon ik mijn ogen er niet van af houden. We reden langs New York, New York, het vrijheidsbeeld (“the small one, from Las Vegas”) en flop de parkeer plaats van het Monte Carlo Hotel in. En alweer liet onze filmfantasie ons niet in de steek. In slow motion liepen we de enorme lobby van het hotel in. Eerst langs een aantal mode zaken en de Starbucks en toen in de rij bij de incheck balie. Vier pasjes voor de deur en hulp voor de bagage is niet nodig. We moesten naar verdieping 24 kamer 215 dus oren popte in de lift. De kamer had uitzicht op het zwembad, en nog een zwembad, en nog een, en nog een, en nog een. Vijf zwembaden in allemaal verschillende soorten maten en vormen.
In alleen al onze kamer keken we onze ogen uit. Dus de stad is veel belovend. Ik heb een super leuke avond en er enorm van genoten. Suzanne gaat in het volgende blog beginnen met deze avond, voor mij zit het er weer op.
Tot snel,
Liefs,
Suzanne, Pieter, Annelies en Emma
Het laatste blog is alweer een tijdje geleden. Even terug spoelen: Las Vegas, Williams, Grand Canyon, Flagstaff, Krater, Holbrook, Patrified Wood Park, Santa Fee… O ja, Santa Fee.
Na het lekkere diner en de laatste nacht in Lamplighter inn gingen we weer op weg.
Beetje toeval, beetje tactiek kwamen terecht in het Patrified wood park. Een park met uitzicht op een prachtig landschap. Ik zelf lag vooral te slapen door mijn hoofdpijn en vermoeidheid maar gelukkig heb ik nog zes andere ogen meegenomen die het wel hebben kunnen bewonderen. Dus misschien in het volgende blog nog een paar zinnen hier over.
Onderweg belde we alvast naar de volgende camping in Holbrook. We werden warm gemaakt met het beloofde gras waar we onze tent in konden opzetten. Dat is echt wel een luxe in de woestijn van Arizona. En ja hoor, er was niet alleen een lekker groen stuk gras maar ook een lekker groot zwembad. Dat is altijd verwennerij. Eén nacht hebben Suzanne en ik daar genoten van ons eigen nog nooit eerder opgezette tentje. De volgende ochtend, zaterdag 4 aug, weer vroeg onze spullen in de auto en op weg naar de Grand Canyon. Feiten: gemiddeld 10 mile brede kloof, zo’n 5 miljoen jaar geleden ontstaan, en ongeveer 14.000 bezoekers per dag (5 mil per jaar). Na een paar uitzichtpunten voorbij gereden en een paar hebben mee gepikt te hebben begonnen we aan een wandeling van 8 miles (12 km). Met de bergschoenen aan en rugzakje op de rug. We hadden geluk dat het niet snik heet was, zo was het goed uit te houden en daarmee hadden we ook het geluk dat het niet belachelijk druk was. Omdat papa een ENORME wond op zijn hoofd had die maar niet stopte met bloeden omdat hij BIJNA helemaal naar beneden was gevallen offerde ik me op om het laatste stuk samen met hem met een bendel bus naar het einde te gaan. Ik had nog wel terug willen lopen maar papa wilde heel graag dat ik een ijsje voor hem haalde. Dus dat ging helaas niet. Suzanne en mama hebben nog wel een flink stuk gelopen en hebben nog wat mooie foto’s geschoten. Helaas kwam ik met rugpijn terug uit het park omdat Suzanne, zo lief als ze is, me van de hik af ging helpen door me te laten schikken. Ik schok daar zo van dat mijn rug zich helemaal aanspande en niet meer ontspande. Gelukkig was de hik wel weer over. Voldaan van de mooie tocht gingen we verder en kwamen we in Williams, Arizona.
Het hotel was iets minder dan we hadden verwacht. Het werd gerund door een Chinese meneer die wel dacht dat hij een hotel kon kopen. Hij had net genoeg geld om aan het pand te komen maar het ontbijt, de matrassen en de hygiëne bleven een beetje achterwegen. Onze Chinese vriend kon vrijwel geen Engels en keek liever naar de Chinese televisie in de lobby dan dat hij ons kwam helpen met het verblijf naar ons zin te maken. Snel maar onze spullen dumpen en de stad in om te kijken of dat ons beter zou bevallen. Toen we onze auto uit stapten hoorden we drie luide pistool schoten. Op de hoek stond een hoopje mensen die aan het kijken waren naar een straat-toneelstuk. De schoten en een meisje dat trillend met haar handen op haar oren op de nek van haar papa zat, trok ons ook naar de happening. Helaas was het al vrij snel afgelopen maar de cowboy-en-indianen-sfeer zat er lekker in. Na een bezoekje aan de souvenir shop hebben we een heerlijke pizza gegeten op het terras zodat we uitzicht hadden op het leven in Williams.
De volgende ochtend holde we bijna het hotel uit. Ik, maar ik denk al onze 8 ogen, keken uit naar onze volgende bestemming. LAS VEGAS!!!!! Voordat we ons hoofd uit het raampje konden steken en genieten van de The Strip gingen we eerst langs Fred en Ann. Ze werken voor Trikke en organiseren de trikke academie. Een training voor mensen die trikke trainer willen worden, het technische gedeelte van trikke willen ontdekken of het ondernemende deel onder de knie willen krijgen. Hun huis lag in het uiterste hoekje van Las Vegas tegen de woestijn aan. Het huizen blok konden we niet zomaar in rijden. We werden tegen gehouden door een hek die echt niet zomaar voor ons open wilde. Daarom moesten we te voet naar het huis van Fred om te vragen of hij het hek open wilde maken. Over dit idee werden we het niet snel eens. We zijn al behoorlijk veramerikaans (zoals Julia dat mij inwreef op Whatsapp :) (hml vriendin)) dus lopen lijkt lang niet altijd de makkelijkste optie. Fred kwam (met de auto) ons halen en bracht ons naar een andere ingang. Zo ontmoetten we ook Ann en later hun zoontje Leam. De eerste Amerikanen aan de west kust. Wat heel leuk was, was om te zien hoe je zo rustig en mooi kan leven in het voor ons bekende chaotische Las Vegas.
We zaten al een tijdje daar op de bank dus ik begon een beetje weg te dromen. Ik moet me nog best concentreren om het Engels te volgen dus ik wist niet meer waar we het over hadden. Opeens ontstond er opwinding in het gesprek tussen iedereen die nog over was. Suzanne moest een beetje grinniken en keek een beetje vragend om haar heen. Ook zij snapte niet wat er gaande was. Ann zei iets over een surprise en was zich uitgebreid aan het verontschuldigen aan papa en mama maar die hadden er geen probleem mee. Er ging iets komen. Suzanne had al een vermoede maar ik zag alleen nog maar vraagtekens. Het bezoekje aan de locals liep ten einde en we namen afscheid. In de auto wilde Suzanne het allemaal even op een rijtje hebben dus vroeg: “dus jongens, vertel ons is even wat er gaat gebeuren.” Papa antwoorden iets over een best wel mooi hotel wat hij had gevonden en waar we zouden gaan slapen maar heel veel meer was het niet. Dus met nog meer nieuwsgierigheid reden we The Strip op en ja hoor, de monden vielen open. “oooh” “aaah”. Ik vergeleek de nieuwe indruk met een nieuwe Iphone. Je weet eigenlijk al hoe het werkt maar toch kan je er niet van afblijven en wil je blijven proberen. Zo was het ook in Vegas. Veel plaatjes kende ik al van films en tv maar toch kon ik mijn ogen er niet van af houden. We reden langs New York, New York, het vrijheidsbeeld (“the small one, from Las Vegas”) en flop de parkeer plaats van het Monte Carlo Hotel in. En alweer liet onze filmfantasie ons niet in de steek. In slow motion liepen we de enorme lobby van het hotel in. Eerst langs een aantal mode zaken en de Starbucks en toen in de rij bij de incheck balie. Vier pasjes voor de deur en hulp voor de bagage is niet nodig. We moesten naar verdieping 24 kamer 215 dus oren popte in de lift. De kamer had uitzicht op het zwembad, en nog een zwembad, en nog een, en nog een, en nog een. Vijf zwembaden in allemaal verschillende soorten maten en vormen.
In alleen al onze kamer keken we onze ogen uit. Dus de stad is veel belovend. Ik heb een super leuke avond en er enorm van genoten. Suzanne gaat in het volgende blog beginnen met deze avond, voor mij zit het er weer op.
Tot snel,
Liefs,
Suzanne, Pieter, Annelies en Emma
-
12 Augustus 2012 - 20:47
Opa:
Wat een geweldig verslag van jullie belevenissen. Ik heb toch , vrees ik, een stukje gemist want jullie hebben ook iets met de Trikke gedaan want daarvan heb ik zelfs foto's gezien. Maar wat in het vat zit verzuurt niet. Daar zal ik dan maar op wachten want het einde nadert, maar lokt toch niet. Blijf nog een paar dagen genieten en kom daarna veilig thuis!!
Heel veel liefs, Opa
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
