Oklamhoma en Amarillo

4-08-2012

Oeff!
De voortgang van dit verslag liet op mij wachten. Now I got to dig into my brains.
We hebben het goed! En er gebeurt een boel! Druk? Ach ja met verplaatsen, verpozen en vergapen aan zoveel. Daarbij steeds ook het plannen van de route, de mijlen, de bezienswaardigheden, de eet- en slaapstops want we willen (en ‘moeten’) door. Met nu een kleine 3000 mijl (ruim 4500km) op de teller zijn we alweer weg uit Santa Fe (Nieuw Mexico).
Maar eerst nog even dit over de belevenissen in Hotsprings en verder:
Na de koele duik in het meertje konden we Hot Springs ervaren. Warm, niet ‘hot’, wel mondaine, gezellig. Ergens op een pleintje werden we verleid tot het aanschouwen van een korte variant van een toneelstuk, opgezet en uitgevoerd door jongeren die het woord van God verspreiden. Voor ons te volgen maar niet goed te begrijpen waarom en waarvanuit ze het echt doen. ’t Zag er wel vrolijk uit.
Tot ons genoegen een prima Italiaans restaurantje gevonden zonder airco. Dan mis je niet een trui en blijven de mierentietjes lekker weg.

De volgende morgen (zaterdag 28 juli) bijtijds op weg, naar Oklahoma.
Enig gemakzucht maar vooral de hitte (rond de 40C) had ons naar een camping gebracht met cabins en airco. Hier betrokken we voor twee nachten zo’n mini-huisje met zelfs een douche en een eerste verdieping van ruime kruiphoogte en ook nog eens twee bedden. De wastafel, voorzien van ons eigen gasstelletje, voldeed prima als keuken dus met een Wallmart in de buurt ontbreekt het ons aan niets. Tortilla’s en fruit toe, toppie. Boodschappen doen en koken zijn voor mij favouriete vakantieactiviteiten, met of zonder één van de meiden.
Ondertussen leest Annelies graag verder in Steinbeck’s ‘Reizen met Charley’ over zijn USA trip zo’n 40 jaar eerder. Ergens onderweg in de auto leest ze dan toepasselijke anekdotes voor waarmee de tijd lijkt te vervagen, stil staat of juist onbelangrijk blijkt.

Ook de volgende dag ontbreekt er ons nog steeds niets …. nou ja, eh tenminste, ik bedoel…. de outlet mall in de buurt deed de meiden in eerste instantie maar ook Annelies en mij watertanden. Dit lekkere hapje is er voor de middag nadat het camping zwembad gecheked is..
Een winkel vol met echte Vans schoenen voor weinig en ook nog een Levi store. Met ons vieren kochten we 6 paar schoenen (2e paar voor de helft van de prijs) en vier spijkerbroeken met zelfde big deal. Eerlijk is eerlijk… we vonden gelduitgeven best leuk temeer we, op z’n hollands, tevreden waren met de value for money.

Waar destijds de aanslag van Alkaida was op het regeringsgebouw van Oklahoma, hebben we niet onderzocht. Wel gezocht naar de gezellige binnenstad maar daar kwamen we niet terecht. Wel in een modern en erg gezellig uitgaansbuurtje (Brick Town) uit 2011 met inderdaad bakstenen gebouwen, een heus grachtje en (tot mijn genoegen) weer een italiaans restaurant. Men zag ons niet aan voor Afghanen maar Duits blijft toch de beste gok van de meeste Amerikanen. Als we onze herkomst onthullen is het steeds ‘awsome’ en aanleiding voor een babbeltje over onze reis. Dat maakt indruk, op ons zeker ook nog steeds!
Na het eten zagen we de lichten in het stadion. De free entrance bood ons het laatste half uur van een heuse baseball wedstrijd tussen de locale ploeg (met zelfs internationale sterren) en de verliezers. Hoe echt kan je Amerika beleven?! So cool! Een enkele homerun maar ze slaan ook wel vaak de plank mis hoor.

Vanuit Oklahoma hadden we ons voorgesteld Route 66 te volgen waar mogelijk. Deze ‘Mother road’ loopt van Chigaco tot LA maar is goeddeels vervangen door de Interstate 40.
Deze historische weg zegt de Amerikanen niet zo veel meer maar ze nemen wel met genoegen en onbegrip aan dat deze tot de verbeelding van de Europeanen spreekt.
Hier en daar bordjes en een museumpje voeden dit. De twee dames in het museum trokken ons naar binnen en verkochten wat graag een kaartje. Best leuk om te zien hoe de aanleg voltooid werd rond 1940 en gelijk op ging met de ontwikkeling van wegwerkzaamheden, bezine pompen, parkeermeters, de greyhound bussen en nog meer. De volgende president was al niet meer zo enthousiast over de route en zette de Interstates op de kaart. Weg moederweg.

Via de I-40, die we inmiddels zeer trouw zijn, touren we de volgende dag naar Amarillo, Texas. Just straight on over de kaarsrechte weg. We zien geen buffels noch de verdreven indianen maar wel hier en daar een ranche in het eindeloze land waar de viervoetige Burger producenten zouden kunnen grazen afgezien van de dorrigheid. ’t Is leuk dat de Texanen nog hun cowboyhoeden houden wat ook niet zo gek is met die al die zon. Dat je in de Wallmart pistolen en geweren kan kopen lijkt ons minder van belang maar we hoeven ook niet alles te begrijpen. Logisch of niet maar een blikje bier is er dan in de zelfde winkel niet te koop. De commerciële opbrengst van pistolen voor de persoonlijke veiligheid is blijkbaar groter dan die van een biertje voor het persoonlijke genot. Dat bij de deur van menig restaurant nadrukkelijk staat dat guns en drugs verboden zijn geeft een gevoel van….huh! … denkend aan Holland met z’n brede rivieren, de nauwe Amsterdamse grachten en winkelcentra in Alphen of elders is voor ons toch minder benauwend..

Ook Amarillo is niet het toppunt van gezelligheid maar ons budget hotel wel van Texaanse glorie, vergaan of niet: de Big Texan Steak Range met saloondeurtjes voor ons badkamertje en (neppe) suéde douchegordijn en dito beddensprei. De gratis steak van 72 oz die je daar kan eten (mits binnen een uur met alle bijgerechten verorbert) hebben we daar gelaten en we zochten in plaats van een stukje oude Route 66 die door de stad loopt. De route wel gevonden maar enig historisch gevoel niet echt. Wel een gezellig eetcafe met prima burgers. Op grote tv schermen konden we wat van de Olympics meemaken, en ondertussen ons verbazen over de Amerikanen van 100-den kilos (per stoel) die ook van burgers en sport houden (logisch of niet).

Ook bij volgende stops weten we de budget hotels te vinden. Met twee Queensize bedden, de smalle variant van Kingsize (logisch of niet), zijn we blij. Gezellig zo met ons vieren! Wifi verbinding is er altijd waardoor ik niet naar de Mac hoef voor nu en dan bijpraten met Joris over de Trikke Europe zaken in het verre Europa. Hij neemt de zaken prima waar. Fijn!

Voor het definitieve vertrek uit Amarillo natuurlijk nog de 10 Cadillacs bekeken die met hun neus in het zand staan. Zomaar in het openveld langs de snelweg, aan het eind van een zeer plat getreden strook weiland staan ze, door een kunstenaar eens geplant. Van ver af een bizar en erg leuk beeld. Dichter bijgekomen vallen zeker ook de doppen op van lege verfspuitbussen, gevolgd door de bussen zelf, verspreid over de grond. Met fanatisme staan bezoekers dan de auto’s van nog een nieuwe verflaag te voorzien in een poging iets te vereeuwigen. Vaders, moeders, tieners en kinderen van rond de 3-4 jaar oud hanteren een bus, namen en andere vormen spuitend terwijl de wind en slecht richten tot inhaleren van goude, blauwe en alle andere kleuren leiden. Classic.
Sante Fe wacht maar eerst nog een prachtige rit van 250-300 mijl, zoals het vaak gaat: ik rij het eerste stuk, dan Annelies en ik sluit dan weer af. Zoals nu dit verslag.
Annelies volgt.

Groet van Emma, Suzanne, Annelies en Pieter