West Virginia

19-07-2012

Na de eerste kilometers, beter mijlen, volgden er nog een kleine driehonderd tot onze aankomst in Elkins. Na telefonische contact met Mark en Bonny, de niet traditionele campinghouders, haalden zij ons op in de stad. Allemaal een hug en na een kort ritje een warm ontvangst op een oversized camping met een handvol campers, ver weg op het veld zodat ze helemaal niet zo groot lijken.
Op een prachtig plekje bij de beek de 8 persoonstent, een jaar geleden hier achtergelaten door Theo en Ernie, makkelijk opgezet. De kleine tent voor 4 personen bleef nog in het foedraal, want eerst maar boodschappen gedaan bij de plaatselijke Wallmart, trouwens ook een hele grote tent. Wij op ons gemakkie dubben en kiezen maar Mark belde herhaaldelijk om ons tot haast te manen in verband met de aankomende en vermoedelijk zware storm. Haast, haast had opa niet, net zo min als de Ina op leeftijd achter de kassa van de Wallmart die haar welgemeende enthousiasme deelde over de onze boodschappen die tergend langzaam langs de kassablieber gingen. Terug op de camping was de tent nog sneller weer afgebroken en waren we dankbaar met een andere optie voor de nacht: een oude touring bus omgebouwd tot camper, ooit dienst gedaan als hippie-vakantie-bus voor het al wat oudere camping stel met nog steeds zo’n jonge geest. De storm was hevig maar had niet de vermoedde kracht.
We konden koken, eten en naar bed.

Vanmorgen om acht uur met Mark en Bonnie ontbijten in een Amerikaanse Stube; pancakes, home fries en scrambled eggs. hoe echt. Wat een prachtige omgeving met bergen, bossen en de sluiernevel van ‘the day after the night before.
Op de terugweg gezamenlijk naar de verkoper van levende vis, grass carper, niet voor consumptie maar als wapen tegen de oeverbegroeiing van de pond op de camping. Mark blij want lang was deze vis verboden voor dit doel. Het waarom van het aanvankelijke verbod is ons niet duidelijk, netzomin duidelijk is waarom er in de supermarkt vitrines vol staan met luchtdruk pistolen maar gerust ook echter rifles. Het is ‘eten of gegeten worden’, ‘gewoon vrijheid’ of nog iets anders.
Anders is ook het welkom in de Wallmart waar een man bij de ingang ons vriendelijk groet. Het klopt wel met het kaartje op zijn Wallmart T-shirt ‘guest greeter’ maar wat zeg je tegen zo’n vent …”thanks, how are you”?

De karpers uitgezet in de pond en dan een uurtje chillen bij de bus die we tot onze beschikking houden. Mark en Bonnie weer aan het werk maar komen af en toe even langs voor een babbeletje, een grap (tullips are better then one lip) of een excursie tip. Met enige voortvarendheid had Mark voor de middag al een uurtje horseriding geregeld, dus vertrokken wij gevieren rond half twee richting paarden range waar (ge)makke(lijke) paarden ons, onder begeleiding van een iele en niet tot praten in staat zijnde cowboy, ons door bos en over heuvels brachten.
Nadien chauffeert Annelies ons, in de tot de verbeelding sprekende Toyota Sequoia, nog langs de nabije Black Water falls. Over een paar weken zullen we ook de bomen zien waar de auto naar is vernoemd maar voorlopig vinden we de auto heeeel groot.
Op de terugweg nog langs de Wallmart, maat voetbalveld, waar we de juiste schappen nog niet weten te vinden maar wel Ina konden vermijden. De self service scan kassa is wel leuk maar gaat bij ons niet snel. Suzanne en Emma, beiden met de nodige supermarkt kassa ervaring, weten 10-15 keer de nabije zelf-scan-kassa-assistent te alarmeren omdat het ding de producten (of ons?) niet (h)erkend.
De inmiddels begonnen regen kan ons nu niet deren want onze slaapbus vertrekt niet van z’n halte en de ‘hospitality barn’ vlak naast de bus biedt ons zo’n 60m2 kook, woon- en eetkamer gemak.
Hamburger (extra thick) dus een halve is genoeg, rosti en sla.

Suzanne moe en Emma met hoofdpijn bijtijds naar bed. Annelies studeert nog op de kaart maar knikkebolt route 66 en alternatieven naar haar dromen. Morgen weer een dag!

Dag,
Annelies, Emma, Suzanne en Pieter.