Performances, feesten en tranen

Hallo lieve allemaal,

Nou daar gaan we dan. Het laatste verslag over mijn verblijf in Denemarken, vanaf mijn eigen bank in Den Haag! Zoals jullie waarschijnlijk gewend zijn, is het me niet gelukt om een verslag te plaatsen voor de outro week, dus ik heb lekker veel in één keer te vertellen.

Ik zal beginnen bij het begin van de voorstellingen. Woensdag 7 december hadden we 's middags de generale repetitie, waar onze mede-studenten naar zouden gaan kijken. Voor ons voelden dit dus al als de première, want als je het voor iemand goed wil doen, dan zijn het wel je medestudenten. Woensdagochtend hadden we nog een paar uurtjes repetitie en we hebben nog een hele scene veranderd. Dit is natuurlijk een beetje een risico, zo vlak voor de première, maar opeens klopte alles. Het hele verhaal, de overgangen, de energie... We hadden er dus allemaal een goed gevoel bij. 's Middags was het zover. We deden wat we moesten doen, we maakten een paar kleine foutjes, het licht was nog niet helemaal perfect, maar eigenlijk waren we best tevreden. Het voelde goed, en zoals ik zei: we deden wat we moesten doen. We kregen hele goeie reacties uit het publiek en ook onze leraren Karin en Magnus waren tevreden.

Later die avond heb ik de performances van de music line en electronic music line gezien. Wauw! Dat was super gaaf. De music line had 17 liedjes geschreven die achterelkaar door een steeds wisselende band werden gespeeld. Ze hadden een hele mooie sfeer neergezet, goed nagedacht over kostuums en de setting, dus alles klopte bij elkaar. Ik was erg onder de indruk :)
Ook door de electronic line werd ik blij verrast! Sommige van de jongens draaide wel eens op een van de feestjes, maar daar ging het altijd vooral om de muziek en was het niet 'performance' in die zin. Maar van hun final project hadden ze echt iets bijzonders gemaakt. Ze waren maar met z'n vijven, en daarvan had één de visuals gemaakt die geprojecteerd werden op het podium. Ze stonden dus met vier dj's op het podium, in gekke witte pakken. Ze speelde allerlei verschillende nummers, er werd gerapt, de drumt, met lichteffecten gewerkt en gedanst. Kortom: een echt feestje :)

De volgende dag hadden we onze officiële première. Er kwamen onder anderen schoolkinderen van een jaar of 14 kijken, en ik moet eerlijk zeggen dat ik daar een beetje sceptisch over was. Ik had verwacht dat ze het niet zouden begrijpen of waarderen. Bovendien moesten we om 10 uur 's ochtends spelen, dus er was een raar soort energie - bij mij in elk geval. Toch was iedereen gefocust en ging alles weer goed. Ik had het idee dat ik veel moest faken en dat ik het eigenlijk niet echt voelde, maar achteraf bleek dat dat voor het publiek niet te zien was. Sterker nog: terwijl ik het idee had dat het "wel oké ging", waren Magnus en Karin laaiend enthousiast! Ze waren erg onder de indruk van de energie waarmee we op het toneel stonden, en eigenlijk is dat ook waar onze voorstelling met bijbehorende boodschap op steunde. Dus na de voorstelling hadden we toch een super goed gevoel. De rest van de dag hadden we vrij, en kon ik dus naar de voorstelling van Eutropia. Dit is een project dat aan het begin van het semester gestart is, en waar mensen uit verschillende lijnen en landen samen een voorstelling gingen maken. Hiermee gaan ze de komende twee jaar verschillende landen in Europa bezoeken, om daar met mensen uit die landen de verschillende onderdelen van hun show te ontwikkelen. In 2013 komt de show naar Utrecht, waar ze de ontwikkelde en uiteindelijke versie gaan laten zien. De show zoals die nu was, was ook al heel leuk. Ze hadden goed gebruik gemaakt van de verschillende disciplines (muziek, elektronische muziek, dans, zang, spel en multimedia) en het was een mooi verhaal. Ik hoorde iemand zeggen dat je wel duidelijk kon zien dat ze vooral in de avond/nacht hadden gemaakt (ze waren vaak tot 3 uur in de nacht aan het werk) en dat verklaarde wel waarom het tempo van de voorstelling niet zo hoog lag en de energie vrij rustig was. Hoe dan ook ben ik benieuwd wat er in 2013 van over is gebleven, want daar ga ik natuurlijk kijken :)


Vrijdag speelde we om 19.00 uur en hadden we dus weer overdag de tijd om te relaxen. Om 14.00 uur hebben we wel een soort focus oefening gedaan, die we in het begin van het semester vaak deden. Daarna was het weer chillen geblazen, en heb ik de hele middag in het café op de banken gehangen. Dit had wel de rare bijwerking dat ik helemaal in de 'optreden modus' kwam. Ook toen we om vijf uur gingen eten, had ik nog niet het idee dat we binnen twee uur weer voor een volle zaal zouden staan. Het uur voor de voorstelling, waarin we onze gebruikelijke opwarmingsoefeningen deden, was dan ook een beetje rommelig. We waren een beetje giechelig en niet helemaal gefocust. Gelukkig kwam de focus wel op tijd en hebben we weer een goeie voorstelling gespeeld.

Zaterdag was alweer de laatste dag van de final performances. We speelde om vier uur 's middags en we hadden er zin in :) We wilden natuurlijk knallen, omdat dit degene zou zijn die we ons zullen herinneren. Bovendien was er veel familie en vrienden van mijn medespelers, maar ook de oude directeur en oud studenten. Gelukkig was deze voorstelling voor ons gevoel de beste van allemaal! Alles ging goed, geen technische of menselijke fouten, een heerlijke energie en inmiddels waren we natuurlijk ook al wat vertrouwder geraakt met het spelen voor publiek, en met ons personage.

De reacties van alle dagen waren heel mooi. Ze waren onder de indruk van de energie (daar is die weer), van het verhaal, de metaforen de we gebruikten en het beeld van de financiële wereld dat we lieten zien. Ik heb van een aantal mensen gehoord die in die sector werken/werkten, en zij zeiden dat het heel goed klopten of soms zelf nog erger was. Er zijn ook een aantal mensen meerdere keren komen kijken omdat ze het zo goed vonden. Ook onze medestudenten waren blij verrast. Bij eerdere voorstellingen of showings zeiden ze natuurlijk wel even dat we het goed gedaan hadden ofzo, maar je weet nooit helemaal zeker of ze dat menen of dat ze dat uit beleefdheid zeiden. Maar dit keer maakten ze heel erg duidelijk dat ze het echt heel goed vonden. Woehoe! :)

En dan: zondag. Of eigenlijk begon het zaterdagavond. Na het laatste optreden van die dag en dus van het semester had de school champagne en lekkere hapjes geregeld. Er was een mooie speech van de directeur, en daarna natuurlijk feest! Na zoveel weken hard werken en vroeg naar bed was iedereen heel erg toe aan zo'n feest. Het was dan ook tot de vroege uurtjes erg gezellig :)
Dan kunnen jullie ook wel raden hoe de zondag eruit zag... Er moest natuurlijk opgeruimd en schoongemaakt worden, dus dat gebeurde. Verder hing iedereen een beetje rond.

Voor de meeste mensen dus een normale zondag en het leek erop dat dat het ook voor mij zou worden. Maar toen kreeg ik een smsje van mama dat het niet goed ging met Oma, de moeder van mijn vader. Ik belde naar huis en hoorde dat ze waarschijnlijk niet zo lang meer zou leven. Het was heel naar om dit nieuws te horen, en dat ik zo ver weg zat maakte het er natuurlijk niet makkelijker op. De volgende twee dagen waren erg onzeker, totdat ik op dinsdagochtend van papa hoorde dat ze was overleden. In de loop van de week werd duidelijk dat ik niet op tijd terug zou zijn voor de begrafenis, wat natuurlijk ook helemaal niet leuk was. Gelukkig heb ik de hele week goed contact gehouden met iedereen thuis, en kreeg ik veel steun van al mijn lieve vrienden en vriendinnen daar. Een verdrietige wending zo vlak voor het eind dus! Gelukkig heb ik met dit dubbele gevoel toch ook nog kunnen genieten van mijn laatste paar dagen, en was er ook veel afleiding in de vorm van leuke activiteiten!

Maandag begon namelijk de outro week. We begonnen met het evalueren van het semester. Met de theaterlijn zijn we naar een cafeetje gegaan, waar we op z'n Karins gepraat hebben over hoe we het allemaal ervaren hebben. Op z'n Karins betekend in dit geval op een soort therapeutische manier. Deze methode was in de loop van het semester heel erg bij de groep gaan passen, dus volgens mij was dit een hele goede en fijne manier om op het laatste moment nog heel veel uit je ervaringen te halen, alleen al door er op een bepaalde manier op terug te kijken.
's Middags hebben we de opname van onze voorstelling van zaterdag gezien. Ik had me op het ergste voorbereid, omdat het sowieso altijd raar is om jezelf en de hele voorstelling van buitenaf te zien als je er zolang midden in heb gezeten, maar ook omdat theater op film nooit zo goed werkt. Toch was ik en de rest van de groep heel blij met wat we zagen! De cameraman was er alle voorgaande voorstellingen bij, dus zaterdag wist 'ie ongeveer wat er ging gebeuren. Zo is dus vrij goed op beeld gekomen wat we probeerde over te brengen. Natuurlijk kan je niet alles zien en is het praktisch onmogelijk om de energie over te brengen op deze manier, maar voor een theatervoorstelling op film ziet het er dus best goed uit :)

De rest van de week waren er dus leuke gezamenlijke activiteiten, zoals een Danish Bingo experience, een working group challenge en als klap op de vuurpijl hadden de leraren een farewell party voor ons georganiseerd. Voor dat feest kregen we wel nog een opdracht: elke line moest een parodie maken op een andere line. Met mijn theatergroepje moesten we aan de slag om de music line belachelijk te maken, en dat is uiteindelijk aardig gelukt :) Alle stukjes waren natuurlijk erg flauw maar ook erg grappig. De electronic music line had een parodie op ons gemaakt, waarin ze stukjes uit onze voorstelling op een hele overdreven en super grappige manier na deden. Ook de andere acts waren heel erg leuk: mensen werden heel erg geloofwaardig uitgebeeld en dat was heel grappig om te zien :)

De rest van het feest was ook heel erg leuk. We aten met z'n alle in Big Stage, waar alle feesten worden gehouden. Er waren een aantal speeches, optredens, gekke acts van leraren en ik heb zelfs zelf nog een liedje gezongen. Een aantal weken geleden bedacht ik dat het liedje 'Sweet Goodbye's' van Krezip mooi bij het afscheid zou passen. Ik heb dus een gitarist en bassist uit de music line gevraagd of ze mee wilden doen, en op het laatste moment kwam er zelfs nog een percussionist bij. Ik was natuurlijk behoorlijk zenuwachtig en mijn stem trilde enorm (het hele lied was ook eigenlijk te laag) maar het ging toch best goed en mensen vonden het mooi. Dus ik ben blij dat ik die kans ook nog even gepakt heb op het laatste moment :)

En toen was het toch echt zaterdag 17 december... In de loop van de week ervoor waren er al een aantal mensen vertrokken, maar het grote afscheid kwam deze zaterdagochtend. Tussen 9 en 12 vertrok iedereen. Dit ging gepaard met een boel verdriet en tranen, maar natuurlijk ook met het gevoel dat we allemaal deelden: de afgelopen vier maanden zijn fantastisch geweest. Ik weet nog dat ik aan het begin last had van heimwee, maar dat gevoel maakte na niet al te lang plaats voor het tegenovergestelde. Ik ben enorm van Denemarken, Silkeborg, Performers House en alle mensen gaan houden. We hebben samen zoveel dingen meegemaakt - de klassieke hoogte- en dieptepunten, maar ook de dagelijkse dingen als eten, schoonmaken, chillen en kleren wassen deden we samen. Het was heel intens om met zo'n grote groep mensen samen te leven en ik heb geleerd dat ik iemand ben die daar heel erg van kan genieten. Dit is natuurlijk niet voor iedereen vanzelfsprekend en ook ik had af en toe een beetje ruimte voor mezelf nodig, maar het lukte me goed om die te vinden. Even een half uurtje piano spelen, mijn koffie drinken op een mooi bankje met uitzicht, me terugtrekken op mijn kamer... En dan het volgende moment mezelf weer in de sociale gekte gooien.

Daarnaast was het voor mij een bijzondere plek en bijzondere tijd omdat ik zo enorm veel geleerd heb. Op acteer gebied bijvoorbeeld. Weten jullie nog dat ik in het begin vertelde dat ik tijdens een optreden moeite had met de situatie van buitenaf bekijken? Tijdens de laatste performances had ik daar helemaal geen last meer van! Ik maakte me eerst een beetje zorgen, omdat ik "het" dus ook niet meer voelde, maar mijn docenten legde me uit dat je als acteur niet anders kan dan er af en toe uitstappen en gewoon je handelingen doen op het toneel zoals je geoefend hebt. Als je 150 avonden achter elkaar "het" moet voelen, dan word je gek. Maar dit is maar een van de vele dingen die ik geleerd heb. Zo is er bijvoorbeeld mij stem en mijn houding waar ik aan gewerkt heb. En waarschijnlijk zijn er ook nog dingen die ik onbewust op heb geslagen en meeneem in volgende projecten, reizen en voorstellingen.

Op de farewell party kregen we trouwens allemaal een diploma met persoonlijke toelichting erbij. Dit is wat Karin over mij heeft geschreven (ik vond het namelijk ook interessant om van iemand van buitenaf te horen wat ik gedaan heb):

"Suzanne Dekker works very well, is open to take direction, and wants to develop. On stage she has a strong naturalness, soberness and is close to her humor, and sincerity. She has worked with focus, and has in the final production constantly developed her caracter, and her way to interpret her texts. Suzanne is very positive, and stable, and is very easy to collaborate with."

Maar ook op sociaal gebied en over mezelf heb ik veel geleerd. Nog veel meer dan op "professioneel" vlak heb ik op persoonlijk vlak onbewust dingen geleerd en meegekregen. Toch weet ik zeker dat ik mezelf nu beter ken, ik weet wat ik kan en wil, en bijvoorbeeld hoe ik "functioneer" in een groep. Maar nogmaals: niet dat ik dat nu zo kan benoemen. Bovendien heb ik ook veel nieuwe vragen, en niet alleen maar antwoorden. Veel dingen kom ik later nog achter of moet ik eerst zelf nog een beetje verder uitzoeken voordat ik die met de rest van de wereld deel ;) Klinkt allemaal wel heel groot en diep he? Misschien vind ik dit over een jaar allemaal zwaar overdreven en misschien klinkt dat voor jullie nu al wel een beetje zo (:P) maar op dit moment is dit hoe het voor mij is. Best wel vet :) (trouwens, vragen mag altijd. Dan kunnen we er face to face en gezellig diep debat over voeren: is ook heel leerzaam :)).

En nu dus weer thuis. Het is me wat. Het is wel weer wennen hoor, met z'n vieren eten in plaats van met z'n zestigen, en het fietsen door een grote stad. Ik mis het en hen natuurlijk heel erg, maar het wennen komt steeds makkelijker. Ook is het is fijn om iedereen weer te zien en natuurlijk ben ik samen met Maud alweer bezig met de voorbereidingen voor mijn volgende reis die ik samen met haar ga maken: naar Peru! (Kan ik gelijk even stiekem van de gelegenheid gebruik maken om jullie uit te nodigen voor onze benefietmiddag voor het project waar we heen gaan, op zondag 8 januari. Meer info daarover op facebook en natuurlijk aan mijn en haar adres :))

Zo. Volgens mij heb ik nu alles verteld! Dan rest mij alleen nog jullie onwijs te bedanken voor het lezen van mijn verhalen en de interesse en betrokkenheid die jullie getoond hebben :) Daardoor bleef ik gemotiveerd om te blijven schrijven (al was het vaak wat onregelmatige en soms met lange tussenpozen) en heb ik nu voor altijd mijn ervaring vastgelegd, ook leuk voor later :) Dan zal ik nu toch echt nog een paar laatste foto's toevoegen, en dan zeg ik gedag.

Dag dag allemaal!
Heel veel liefs en kusjes en knuffels,
Suzanne


Ps. Over een week of vier komt er alweer een nieuw blog, over de reis naar Peru! So stay tuned, see you there :)





Doei!