Water, feesten en goede doelen

Lieve allemaal!

In zo’n stad als Cusco maak je nog eens wat mee…

Inmiddels al weer twee weken geleden hebben we onze Spaanse lessen afgerond. Volgens de traditie van de school ging dit gepaard met een speech voor de rest van de studenten en de staf. Maud en ik hadden dus braaf de dag van te voren een speech geschreven, laten controleren en dan moet je ‘em maar gewoon doen. Met een lichte bibbering in m’n stem en hier helaas niet helemaal uit m’n hoofd ging die van mij ging ongeveer zo:

Hola amigos!
Antes de viagar en Peru, no pensé que yo pudo aprender un nuevo idioma y hablarlo, y que me gustaria. Pero en esta academia, yo aprendi basico espanol y yo me diverti mucho. La vida es mas divertida cuado hablo español! Tambien las actividades despues de las clases fue muy entretenido, por ejemplo bailar salsa, tocar zampona y la clase de reflexologia. Gracias por las clases, la amabilidad y por el cuidado. Gracias por todo a los profesores y el staf, gracias a todos los estudiantes y mis compañeros de clases. Yo me quedo en Cusco y voy a seguir practicande español. Entonces hasta luego y muchos gracias!

Google vertalen zal de rest doen :)

Het weekend na onze lessen zijn Maud, Wouter en ik naar Limatambo gegaan. Die tip hadden we van onze lerares gekregen, omdat het daar een stuk tropischer is dan in Cusco. Het ligt namelijk 1000 meter lager en er groeien palmbomen :) We hadden ook gehoord dat er een zwembad was, dus gewapend met onze handdoekjes en zwemkleding stapte we in het busje. Toen we daar aankwamen regende het en we waren bang dat onze dag zou verzuipen, maar zoals dat hoort bij de tropen (haha) hield het optijd weer op en vonden we een paradijselijk stukje weiland aan de oever van de rivier. Net op het moment dat we ingesmeerd en wel in de zon lagen begon het weer te regenen… Dus wij weer het dorp in en toen maar het zwembad opgezocht. Met af en toe nog een miezerbui een paar heerlijke baantjes getrokken (na 20 meter schoolslag helemaal buitenadem: het is toch nogsteeds op 2200 meter hoogte) en halverwege de middag weer met het busje naar huis. Na 1,5 vrij oncomfortabele uren weer in Cusco en nog een lekkere zondagavond gehad!

De maandag daarna begon iets vroeger dan we hadden gehoopt… Om vijf uur ’s ochtends werd ik wakker gemaakt door Maud, die zei “Suus, het huis staat blank!”. Ik was gelijk wakker en toen ik uit bed stapte stond ik met mijn voeten in zo’n 8 centimeter water. We hebben gelijk Wouter wakker gemaakt en hebben met z’n drieën de schade opgenomen. De grootste schade was de laptop van Wouter, die op de grond lag en dus helemaal onbruikbaar bleek te zijn. Verder waren er een paar papieren nat (de belangrijke telefoonnummers bijvoorbeeld en mijn puzzelboekje) maar de andere belangrijke dingen zijn gespaard gebleven. Het scheelde nog 1 centimeter tot mijn paspoort en vliegtickets, dus het had allemaal veeeeeel erger gekund. Het allerergste is dus Wouters laptop, waardoor Wouter eerder Cusco heeft verlaten (hij had z’n laptop nodig voor het werk dat hij hier deed). En dan vragen jullie je af hoe het komt…? We hebben ’s nachts geen water, dus weet je niet of de kraan openstaat of niet (geen zorgen, inmiddels hebben we bestudeerd welke kant we op moeten draaien) en de watertoevoer dan weer begint, begint ook de kraan te lopen. Die nacht was de gootsteen verstopt waardoor het water erover heen liep, het appartement in. Omdat de vloer hier (blijkbaar) schuin loopt was (slechts) drie kwart van het appartement nat en gelukkig ook niet overal die 8 centimeter. Na vijf uur dweilen, hozen en schrobben was de vloer wonder-boven-wonder weer droog!

De rest van de week verliep zonder rampspoed, al moesten we dus Wouter missen. We zitten nu dus met z’n tweeën in het appartement, wat ook wel weer luxe met zich meebrengt…
Een rustig programma hadden we echter niet, waar we ons stiekem wel op verheugd hadden. Daarvoor in de plaats allemaal andere leuke dingen, zoals Salsa lessen, internetcafeetjes zoeken (we MOESTEN en zouden ‘Wie is de Mol’ kijken) en andere dagelijkse bezigheden die ik niet eens meer weet :)

Aan het eind van de week was het natuurlijk weer tijd om te feesten (eindelijk… ;)) dus begaven we ons met z’n tweeën traditioneel naar Mythologie. Vrijdag avond was heel leuk, omdat we een aantal vrienden van het project tegenkwamen (tenminste, van de Engelse les die daar wordt gegeven aan volwassenen en we een klein beetje hadden leren kennen) en daarmee naar wat meer lokale clubs zijn gegaan. Het moet er grappig uit hebben gezien: acht Peruaanse jongens, twee blonde meisjes en een Engelse gast.
Zaterdag gingen we wat vroeger naar Mythologie (we noemen het inmiddels wel eens gekscherend onze tweede huiskamer) omdat er tot 11 uur salsa muziek wordt gedraaid. Om half 10 werd het feest echter opeens stilgelegd omdat de politie binnenkwam! Verschillende uniformpjes en mannetjes en vrouwtjes kwamen de boel eens inspecteren. Dat daar blijkbaar een soort zwaarbewapende ME-eenheid voor nodig is begrijpen wij ook nog niet helemaal. In eerste instantie was er geen reden voor ons om weg te gaan: een gast die we daar vaker tegenkomen verzekerde ons dat ze zo wel weer weg zouden gaan. Intussen zagen we het personeel van de club steeds meer in elkaar krimpen en toen we uit het raam keken zagen we ook buiten een heel korps staan die zorgden dat er geen mensen meer naar binnen konden. Er werden ons wat vragen gesteld en een Peruaanse vriend werd mee naar buiten genomen omdat hij z’n ID niet mee had. Toen er filmpjes gemaakt werden en ze ook aan ons wat vragen gingen stellen als bewijsmateriaal voor iets, zijn we toch maar naar buiten gegaan. We durfden alleen niet meer om onze honkbalknuppel te vragen die we bij de garderobe hadden afgegeven aan het begin van de avond… Toen we buitenkwamen konden we inschatten dat er geen salsa meer gedanst ging worden die avond, dus na nog even te kletsen met onze matties van de plaza zijn we maar naar huis gegaan. Trouwens, die gast die z’n ID niet had heeft in een internetcafeetje z’n identiteit kunnen bewijzen, dus stond ook weer vrolijk buiten.

Wat er nou precies aan de hand was, weten we eigenlijk nog steeds niet helemaal. Wat we weten is dat ze nu gesloten zijn, misschien voor twee weken, misschien voor een maand, misschien voor twee maanden. Iedereen zegt wat anders. Ook de reden is niet helemaal duidelijk. De officiële reden zou ook best heel anders kunnen zijn dan de werkelijke reden. De officiële reden heeft waarschijnlijk iets met de vergunning te maken, die geen van die clubs schijnt te hebben. Ook waren ze opzoek naar drugs en andere dingen die niet in orde waren. Best fijn dus, want uiteindelijk is dat ook voor onze veiligheid. Maar hoewel dit vast een deel van de reden is, heeft het sowieso ook met onofficieel geld te maken. De eigenaar heeft geen vergunning, de politie komt even stoer doen met bewapende mannen, de eigenaar betaald een bepaald bedrag aan de politie en na een dreigperiode van een paar weken mag de boel weer open. De komende tijd is er dan niks aan de hand, tot ze weer zin hebben om moeilijk te komen doen en het hele spelletje opnieuw begint. Dat is een beetje wat wij ervan begrepen hebben. Het vervelende is nu alleen wel dat de mensen die daar werken nu geen geld krijgen en wij niet naar onze stamkroeg kunnen.

Maar goed, die avond eindigde dus vroeg. Eigenlijk wel handig, want de wekker stond om een uur of zeven. Dit had dezelfde reden als dat we de honkbalknuppel gekocht hadden: we gingen namelijk met de kinderen van Qosqo Maki een uitstapje maken!

En gelukkig was dat zonder honkbalknuppel ook een groot succes. De vrijdag ervoor waren we met twee jochies naar de markt gegaan om een voet- en volleybal te kopen, dus zondag ochtend gingen we met een hoop eten en drinken, een stuk of vijftien jongens en de rest van de begeleiders de berg op. Na een flinke klim kwamen we boven, waar we op een heerlijk grasveldje in de warme zon een hele gezellige dag hebben gehad. Beetje gevoetbald, beetje gechilld, lekker gegeten en gezellig gekletst.

Hoe fijn zo’n dag was en hoe lief die jongens aan het spelen zijn, staat dan weer totaal in contrast met verhalen die je een paar dagen later over ze hoort. Eén van de jongens heeft namelijk de telefoon van één van de begeleiders gejat. Gelukkig kwam ze er snel achter nadat het gebeurd was, waardoor ze hem terug heeft gekregen en er zelfs achter is gekomen wie het gedaan had. Dit allemaal met dank aan de rest van de jongens, dat dan weer wel… Ook komen we er steeds beter achter wat voor een leven die jongens hebben, en dan vooral de ouderen. Ze blowen elke avond en een paar van hun verdient goed geld met zakkenrollen. Dat is hun leven, en hoe ouder ze zijn hoe moeilijk het is om ze te veranderen. Natuurlijk heel frustrerend voor de begeleiders, die zoveel moeite voor ze doen en hun vertrouwen proberen te winnen. Zeker als dan blijkt dat deze verkeerde levensstijl zich tegen hunzelf keert. Maar ze weten het goed te relativeren: dit is wat ze doen. Ze hebben het hun hele leven gedaan en weten niet beter. Hard maar waar. Jammer ook dat die vervelende politie in sommige (of misschien wel veel?) gevallen (wat die straatkinderen betreft) gelijk krijgt.

Ondertussen gaan wij maar vrolijk door met onze activiteiten. Zo zijn er een paar, en het worden er steeds meer, die salsa super leuk blijken te vinden! Laatst dus weer een lesje gedaan, waar aan het eind een jongen me kwam vertellen dat een draai niet “abuela” betekend, maar “vuelta”. Heb ik dus een aantal keer de woorden voor “oma” en “draai” door elkaar gehaald… Willemijn zei op facebook al heel terecht: “nuttig, zo’n taalcursus!”… Tsja, met het Spaans valt dus nog wel wat terrein te winnen, maar toch merken we dat het nog steeds vooruit gaat. Onder andere met behulp van Peruaanse vrienden die Engels aan het leren zijn, waardoor we elkaar mooi een wederzijdse dienst kunnen bewijzen.

Dan is er nog nieuws waar menigeen van jullie geïnteresseerd in zullen zijn: het benefietgeld! De afgelopen twee weken zijn we gaan praten met de staf hier en hebben we bijvoorbeeld de teamvergadering bijgewoond (ook best moeilijk, in het Spaans). Gelukkig is er één andere vrijwilligster die Engels kan, dus uiteindelijk was het ons duidelijk. In Qoqso Maki zijn maar weinig mensen in vaste dienst. De twee waar wij (en de kinderen) het meeste mee te maken hebben, zijn Josean en Fernando. Zij slapen hier om de dag en vooral Josean regelt daarnaast ook nog veel administratieve dingen van de kinderen. Hij onderhoudt contact met de ouders, praat met de kinderen als ze problemen hebben (gemaakt) en is bijvoorbeeld de gene die naar het politiebureau gaat als dat nodig is. Kortom: hij is dag in dag uit voor Qosqo Maki aan het werk. In eerste instantie gingen we daarom naar hem toe om over nuttige bestemmingen voor het geld te praten. Echter, hij was zo moe en druk met andere dingen dat hij niet leek te begrijpen wat we voor hem konden betekenen.
Het voorstel waar de staf mee kwam, was om iemand in te huren die hier vroeger werkte, maar door geld gebrek moest vertrekken. Door hem voor een tijdje in te huren, kunnen Josean en Fernando allebei even op vakantie. Bijvoorbeeld één keer in mei en een keer in september ofzo. Behalve dat dit volgens de wet moet, zien we zelf heel duidelijk dat dit heel erg nodig is. Ze zijn allebei constant moe, en hoewel het fantastische mensen zijn die super goed met de kinderen zijn, uitten ze deze vermoeidheid onbedoeld vaak naar de kinderen door bijvoorbeeld sneller boos te worden en te gaan schreeuwen. Slapen in het dormitorio (de slaapzaal van de jongens) is namelijk heel vermoeiend en biedt nauwelijks nachtrust. We merken het al aan de andere (meer vaste) vrijwilligsters als ze één nacht van de week in Qosqo Maki hebben doorgebracht. Als Josean en Fernando er dus twee weekjes tussenuit kunnen, komt dit ten goede van de hele organisatie. De reden dat dit nog niet eerder gebeurt is, is omdat hun vaste sponsor (iemand uit Frankrijk) alleen geld geeft voor eten of andere specifieke dingen die direct tegoed komen aan de kinderen. Ze kunnen dat geld dus niet gebruiken voor wat ze willen, en dit is echt iets wat ze missen.
Maar dankzij de fantastische opbrengst is dit niet alles! Binnenkort gaan we met een paar van de jongens praten over andere dingen die ze hier zouden willen. We hebben dan namelijk nog een paar honderd euro over, waarmee we bijvoorbeeld een soort kleine gymzaal kunnen maken met fietsen en gewichten. Tijdens een eerdere meeting met alle gasten werden ze al heel enthousiast van dat idee, omdat ze dan hun energie kwijt kunnen en iets kunnen doen wat ze leuk vinden (natuurlijk zijn ze ook dol op vier-op-een-rij en Uno, maar iets stoerders zouden ze ook fijn vinden). Maar goed, over dat deel komt dus later nog een update! Natuurlijk krijgen jullie het ook weer te horen als alles definitief is enzo.

Verder is het leven in Cusco nog steeds lekker Cuscojaans, met dan weer wel water, dan weer niet. Af en toe een elektriciteitsuitval, een spontaan verstopte WC die zich zelf ook weer spontaan lijkt te ontstoppen en het altijd veranderlijke weer (al lijkt het toch echt wel wat minder te regenen dan aan het begin!). Verder nog een migraine aanval gehad en weer overleeft, dus wij hebben niks te klagen!

Al helemaal niet omdat dit weekend heel bijzonder lijkt te gaan worden: we gaan morgen ochtend naar Machu Picchu! Tenminste, morgen begin we met lopen naar Machu Picchu. Vier dagen lopen door de bergen om vervolgens een van de zeven wereldwonderen te ontdekken. Het schijnt best zwaar te zijn, maar we hebben er zin in! En in elk geval daar dus een verslagje van de volgende keer.

Voor nu, heel veel liefs vanuit Peru!
Xxx Suus