Jungle, Meren en eindelijk fietsen!

AAAAAAAAAAAAAAAAAAH! Ik zie opeens op m'n pagina van m'n blog staan: "Ik ben terug over 10 dagen". Wat gaat dat snel! Dit is inderdaad ons laatste weekend in Cusco en volgende week is de laatste week in het project. Maar voor dat zover is: eerst over de week achter ons.

Hallo lieve mensen :)

Vorige week vrijdag zijn we dus 's avonds in de bus naar Puerto Maldonado geweest, in het oosten van Peru: de jungle. We zagen op tegen de lange busrit, omdat we waarschijnlijk weinig slaap zouden krijgen en omdat je ook nog wel eens enge verhalen hoort over busritten en overvallen en ongelukken enzo. Toen we bij de busterminal aankwamen, bleek de bus die we geboekt (en betaald) hadden niet te rijden vanwege technische problemen. Gelukkig duurde de schrik niet lang: we zouden een uurtje later vertrekken met een luxere bus dan gepland was. Het waren inderdaad vrij chique stoelen en er was een soort stewardessje. Of het ook bij de luxe hoorde dat de temperatuur opliep tot 29 graden Celsius weten we niet, maar het maakte het in elk geval niet makkelijker om te gaan slapen. Halverwege de nacht ging de airco aan, en zakte de temperatuur in twee minuten naar 21 graden. Ook geen comfortabele overgang, maar slapen ging iets beter. Om ongeveer half 7 kwamen we aan in Maldonado, en het tropische klimaat was meteen te voelen: heerlijk!

Buiten gekomen hadden we twee manieren om naar het centrum te komen: een gammel brommertaxitje (soort tuc-tuc) of achterop de motor. Die keuze was vrij snel gemaakt, dus stapte we met onze korte broekjes en shirtjes (inmiddels omgekleed) achterop. En dat was veeeeeet! Maud zat op de motor voor mij, die slingerend en toeterend de weg voor die van mij vrij maakte. Al snel kwamen we erachter dat bijna alles gedaan en vervoerd werd op deze taximotors. Meisjes zaten nonchalant met twee benen aan één kant en ook baby's werden zorgeloos mee achterop genomen. Na een mooi ritje van zo'n 10 minuten kwamen we aan bij het hostel dat we aangeraden hadden gekregen en daar konden we na een ontbijtje mee de jungle in!
Aan de rivier die langs het stadje liep lagen de bootjes klaar en na 30 minuten varen kwamen we aan bij de ingang van het "Tambopata National Reserve". Met onze gids en een vriendelijk en gezellig Duits stel liepen we de jungle in. Al direct zagen we vlinders, grote planten, een enorme ficus en termieten. Die smaken een beetje naar mint en helpen tegen astma (als je voor een maand elke dag 5 termieten eet ben je er van af), dus met een frisse smaak in onze mond kwamen we aan bij de bootjes. Via een soort kanaaltje voer onze gids ons het enorme meer op. Daar had ik eerlijk gezegd een beetje moeite wakker te blijven, omdat we ook de dagen ervoor niet overdreven veel geslapen hadden... Dit ondanks dat het er prachtig was. We zagen al schildpadden die aan het zonnen waren op een stuk hout, er vlogen papegaaien over en in de bomen langs de oever zaten andere mooie vogels.

Hierna kwamen we aan bij ons kamp. We kregen een hutje toegewezen genaamd Mono (aap) met twee bedjes met klamboes erover. Een kleine houte huisje in het midden van de jungle genaamd 'Aap'. Vet! We kregen een lekkere lunch en daarna tijd voor een siësta. Joepie! Lekker een uurtje geslapen (zo moe dat ik van de hitte nauwelijks iets gemerkt heb) en daarna was er zelfs nog tijd om te zwemmen in het meer! Op de heenweg had onze gids verteld over de piranha's, en dat die niet gevaarlijk waren, tenzij je met een open wond het water in zou gaan, of ongesteld was. Ai, dat laatste was bij mij nou net het geval! Maar omdat het m'n laatste dag was en de schade die die vissen zouden kunnen aanrichten niet meer dan een soort gekietel was, ben ik lekker toch het water in gegaan (en heb ik trouwens niks gevoeld). Niet dat deze duik voor afkoeling zorgde: het water was namelijk warm! Maar natuurlijk wel heerlijk om even te zwemmen. Na deze uitgebreide pauze zijn we weer het meer op gegaan, gewapend met onze zaklampen omdat het gauw donker zou worden. Maar voordat dat zover was nog allemaal mooie dingen gezien.
In de verte zagen we bijvoorbeeld de reuzenotter! Dit was heel bijzonder omdat die met uitsterven bedreigt worden en er dus maar een paar individuen in dit gebied leven. Ze zwommen met z'n zessen het meer over en het was een prachtig gezicht. Net een real-life national geographic documentaire.
Ook aan de oever gespot: doodshoofdaapjes! We konden met het bootje heel dichtbij komen en ook dit was heel vet om in het wild te zien. Stukje verder zat een groep vleermuizen, die aan het wakker worden waren.
Nu werd het donker en was het tijd om op krokodillenjacht te gaan! Met onze lampjes moesten de langs de oevers schijnen en als er dan twee rode lampjes op zouden lichten wisten we dat daar een kaaiman zat. We zagen inderdaad een paar keer die rode puntjes, en de gids probeerde er één te vangen. Hij slaagde er echter niet in, wat Maud en ik niet zo erg vonden. Die arme beesten. Maar wel jammer dat we ze nog niet écht gezien hadden. MAAR TOEN! De gids gaf het op, dus voeren we terug naar het kamp. En jawel: voor het 'strandje' waar we het bootje aanlegden, lichtte nog twee rode puntjes op. Maar dat niet alleen, dit keer lag er een kaaiman met z'n hele kop op het wateroppervlakte waardoor we toch nog echt een kaaiman hebben gezien.
Terug op het kamp hebben we eerst avond gegeten en vervolgens nog een klein wandelingetje rond het kamp gemaakt, om spinnen en slangen te zoeken. Die laatste helaas niet gevonden, maar wel een Amazone roodteen(boom)vogelspin (of Pinktoe tarantoela) en een Buldogmier (behoort tot de giftigste mieren ter wereld) gezien!

's Avonds om acht uur naar bed (nog steeds moe), want de volgende dag zouden we om 6 uur vertrekken om de otters nog eens te bekijken. Zo geschieden en na niet te lang zoeken, zagen we de groep rond een boomstam zwemmen. Er was een kleintje bij, dat zich op een gegeven moment op de boomstam hees om lekker in de zon te chillen, zodat wij hem konden bewonderen. Wat een fantastische beesten!
Toen het begon te regenen zijn we terug gevaren voor het ontbijt. Helaas hield het de uren die volgende ook niet meer op met regenen en was het in de verte aan het onweren, dus konden we volgens de gidsen (die van ons en die van een ander groepje) het bos niet in. Wij begrepen dat echter niet zo goed (misschien waren zo gewoon lui), maar dat veranderde natuurlijk niks. De hele zondag dus binnen gezeten. Maud een mooi kaartenhuis gebouwd en een beetje gekletst met de gidsen. Zelf in de jungle zijn het brichero's (soort van players)... Na de lunch was het tijd om terug te gaan naar Puerto Maldonado. Onze gids bleef met onze Duitse reisgenoten nog een nachtje, dus wij gingen met de andere gids en zijn groepje van vijf Duitse meisjes mee. Maud en ik liepen achteraan het rijtje, achter een van die Duitse meisjes. Zei liep echter niet zo snel als haar vriendinnen, waardoor we al vrij snel achter raakte. Hoewel we helemaal niet zo héél langzaam liepen, hebben we de groep niet meer ingehaald en ook de gids hebben we zo'n uur niet gezien. Niet echt chique om ons zo alleen door de jungle te laten lopen, maar het is allemaal goed gekomen. De wandeling was uiteraard prachtig, al hebben we niet erg veel tijd gehad om om ons heen te kijken. Door de regen was het pad namelijk veranderd in één grote modderpoel met langs de kanten en af en toe in het midden nog enigszins droge stukken. Het was dus een hele toer om die te vinden en niet uit te glijden. Uiteraard lukte dat bij mij dan ook niet helemaal :) Word je flink vies van kan ik je vertellen. Maar als je voeten eenmaal doorweekt zijn maar dat ook niet meer uit en moet je vooral hopen dat je schoenen niet in de modder blijven steken. Waar we wel geluk mee hadden, is dat we halverwege nog een paar mooie Kapucijnapen tegen kwamen! Helaas was het Duitse meisje waarmee we liepen niet zo op d'r gemak en begon ze aan m'n rugzak te trekken, waardoor ik 'em niet zo goed gezien heb. Beetje jammer dat ik daar dan gelijk naar luister, maar ik heb toch even een goeie blik kunnen werpen. Met modderpootjes (en benen en billen) kwamen we uiteindelijk aan bij de rivier, waar de rest zat te wachten. Weer ruim een half uur in 't bootje, schoenen gewassen met het water uit de rivier, in het dorp aangekomen even een hamburger gegeten en hup de bus in. Deze keer een íets comfortabelere reis en toen 's ochtends om zes uur weer thuis ons bed in!

Een heerlijk uitstapje dus! Jammer dat we de tweede dag niet zo veel hebben kunnen doen, maar wat we allemaal wel gezien hebben maakte het al helemaal waard.

Die maandag de laatste salsa les gehad en weer heel veel geleerd, dit keer vooral over de techniek van het volgen en de connectie in je armen met de man, omdat dit nog mijn zwakke punt was. Ik ben echt een beetje verslaafd geraakt aan deze dans, en ga in Nederland direct kijken hoe en waar ik hier mee door kan gaan! Volgens mij zijn er in Den Haag wel een aantal clubs/kroegen met salsa-avonden.

De volgende dag hadden we met de jongens afgesproken naar Molino te gaan om de fietsen te kopen. Keurig netjes waren daar om drie uur wel vijf jongens, alleen hadden we slecht nieuws voor ze. Die ochtend hadden we namelijk die man van de winkel gebeld, die ons doodleuk mededeelde dat de fietsen nog niet aangekomen waren. Op het project heeft Jasmine (een andere meer vaste vrijwilliger die Engels en Spaans spreekt) nog een keer gebeld om de volgende afspraak te maken, die de volgende donderdag om 12uur zou zijn.

Maud en ik zijn toch naar de markt gegaan, omdat we bustickets voor die avond naar Puno moesten kopen! Na het werk zijn we direct weer naar de busterminal gegaan, waar we op de bus naar het hoogst bevaarbare meer ter wereld stapten. We hadden dit keer de stoelen helemaal vooral gekozen, dus door de extra beenruimte waren het voor mij nog zeven best comfortabele uren. Om 3.30 kwamen met in Puno aan (dat direct aan dit Titicacameer ligt) en wij zijn met onze naïve hoofdjes meteen naar het centrum gegaan. Het was verschrikkelijk koud (op 3812 meter hoogte), nog donker en er was natuurlijk geen drol te doen om 4 uur 's ochtends. We zijn dus maar weer terug gegaan naar de busterminal waar we ontbeten hebben en een plannetje gemaakt hebben. Het stadje zelf is namelijk niet zo interessant: de toeristen komen voor het Titicacameer. Het ligt op de grens van Peru en Bolivia, is dus het hoogst bevaarbare meer ter wereld en bovendien het grootste van Zuid-Amerika (een derde van de oppervlakte van België). Er liggen zo'n 40 eilanden in, waarvan de Uros-eilanden de meest toeristische zijn. Dit is niet helemaal voor niks: ze zijn namelijk gemaakt van riet en drijven dus. De bewoners maken en onderhouden ze zelf hebben een hele eigen bijzondere cultuur. Maar ook de andere eilanden zijn bijzonder en wilden we dus graag bezoeken.
Om 6.15 begaven we ons naar de haven, waar we meteen een goeie deal vonden. In de lonely planet hadden we gelezen dat de meeste "echte" toer-organisaties oplichters zijn of niet eerlijk delen met de lokale bevolking, die een belangrijk onderdeel vormen van deze toeren. Er werd dus aangeraden op eigen gelegenheid een veerbootje te nemen. Helaas kwamen we er (eenmaal op de boot) achter dat we toch in een soort toer waren beland. Ach ja, we kregen wel alles te zien waar we voor gekomen waren. Als eerst meerden we aan bij een van deze drijvende eilandjes, waar we van 'de president van het eiland' uitleg kregen over hoe de eilanden gemaakt worden. Erg interessant, maar we wisten niet zo goed wat we hier allemaal van moesten vinden. De weinige mensen die op dit eiland leven, dragen allemaal nog traditionele kleren, maar daaronder een adidas-jogging broek. Ook varen ze in traditionele bootjes, maar zagen we echter het eiland de motorbootjes liggen. Kortom: het was moeilijk uit elkaar te halen wat echt was, en wat voor de toeristen gedaan werd.

Na dit eilandje was het nog zo'n twee uur varen naar één van de natuurlijke eilanden: Taquile. Hier zo snel mogelijk aan de toer ontsnapt, omdat we zelf op ontdekking wilden gaan. Helaas nog tot en met de lunch gevolgd door een iet wat aparte Duitse reizigster, maar daarna met z'n tweeën de berg op gelopen. In het dorp beneden was nog een soort festival bezig wat nog te maken had met Pasen, dus voor de lunch nog een stukje traditionele dans gezien. Maar goed, toch maar de berg op gegaan, waar een ruïne zou zijn. Veel tijd hadden we niet, want we moesten op tijd de boot terug naar Puno hebben. Eigenlijk wisten we ook de weg niet, maar we hadden uitleg gekregen van een schattig Taquiliaans meneertje, dus we waagden het erop. Met flink doorstappen (klimmen) hebben we uiteindelijk de ruïne bereikt en na een leuke wandeling naar beneden kwamen we maar een half uur te laat bij de boot aan... Die was gelukkig wel aan het wachten dus drie uur later waren we weer in Puno. We zijn naar het centrum gelopen, waar we naar het standbeeld van een Inka wilde lopen. In de Lonely planet werd gewaarschuwd dat er daar wel eens overvallen plaatst vinden, maar dat zeggen ze over wel meer plekken. Op de grote plaza aangekomen vroegen we hoe we bij deze Inka moesten komen, maar de jongen aan wie we het vroegen antwoordde met verbazing: "Gaan jullie daar nú heen?". Het was namelijk al donker.. Na een beetje doorvragen zei die dat het wel kon, omdat er ook wel politie zou rondlopen. Toch maar naar boven gelopen dus, het was maar 10 minuten vanaf de plaza. Maar de laatste trap naar het standbeeld toe liep tussen twee huizen door en was niet verlicht. Ook de heuvel waar het beeld stond, zag er erg donker uit. We besloten een keer verstandig te doen en zijn braaf weer naar de plaza gegaan :)

Onderweg naar beneden begon het kei hard te regenen, dus zijn we een barretje ingevlucht dat werd aangeraden door de Loneley planet. Het was er inderdaad erg gezellig (er hing een enorme Amsterdamse vlag!) en we hebben een bordspelletje gedaan met de ober. Halverwege viel het licht uit, dus hebben we verder gespeeld bij kaarslicht. Gezellig :)

's Avonds weer met de bus terug, die helaas wel een uur te laat was... De volgende ochtend dus ook een uur later in Cusco: om 6 uur. Nog even geslapen en om 12 uur stonden we alweer voor het Inka museum. We hadden namelijk nog een keer met de vrienden afgesproken die ons al eerder een rondleiding hadden belooft en deze keer kwamen ze ook daadwerkelijk opdagen! 20 Minuten te laat weliswaar, maar we hadden ook eigenlijk niet anders gedacht. Ondanks de korte tijd die over was, hebben we super veel interessante informatie gehoord over de Inca's en hun vele voorgangers.

We hadden een beetje haast omdat het inmiddels donderdag was en we dus weer afgesproken hadden met onze vriend (kuch kuch hoest) van de winkel voor de fietsen voor Qosqo Maki. We maakte ons echter wel een beetje zorgen of de jongens er wel zouden zijn, omdat we hier niet echt duidelijk over gecommuniceerd hadden. Toen we op het project aankwamen, waren er inderdaad geen jongens en hoorde we van Jasmine dat er wat problemen zijn met hun gedrag in het dormitorium. Ze zijn opeens gaan rebelleren en lijken al hun respect voor de begeleiders te zijn verloren. Super vervelend nieuws, ook al hebben ze nog steeds niks tegen ons. Inmiddels gaat het volgens mij ook al wel weer beter, na de nodige maatregelen.
In ieder geval moest ons tripje naar de mark wéér worden uitgesteld, dit keer met één dag.

Die avond de jongens ingelicht en vrijdag ochtend om half 9 naar het project gegaan om de kans zo groot mogelijk te laten zijn dat ze er ook echt waren. Er waren inderdaad vijf jongens die met ons mee wilden. Joehoe! :D Het enige probleem was dat de winkel pas om tien uur open zou gaan, maar die tijd hebben we uitgezeten door ze op soep te trakteren. Om 10 uur waren we dus op de markt, maar om 10.15 was die man er nog niet. Toch maar even gebeld en we kregen te horen dat die er over 15 minuten zou zijn. Om 10.45 nog niks, dus weer gebeld. Over 5 minuten, niet meer... Om 11.00 was 'ie eindelijk daar. Niet dat het vanaf nu allemaal vanzelf ging: zonder enige medelijden of vorm van spijt deelde die mede dat hij niet drie, maar enkel twee fietsen binnen had gekregen. En niet eens in de kleuren die we wilden. We waren flink gefrustreerd (die man heeft zich nog NOOIT aan z'n belofte gehouden) maar de fietsen hebben we eindelijk!

We zijn 's middags nog even in andere winkels wezen kijken omdat we nu dus nog soles over hebben, en gaan daar dinsdag een aankoop doen. En ik heb vrij veel vertrouwen dat dat goed gaat komen :D Ook al zijn we nog steeds in Peru.

Nóg wel! Dit weekend is ons laatste volle weekend in Cusco en die hebben we heel Peruaans besteed! Vrijdag uit geweest, zaterdag vroeg opgestaan omdat er nieuwe huisgenoten zouden komen (die uiteindelijk veel later waren, maar ach) en 's middags boodschappen gedaan. Toen we terug kwamen, waren zij ook gearriveerd en het is al helemaal gezellig. Na het avondeten zijn we naar de kerk gegaan. Wat? Is dat een nieuwe discotheek ofzo? Nee nee, Suzanne en Maud zijn naar een echte Evangelische kerk gegaan! Een vriendin van ons hier, Gabrielle, gaat in Nederland vaak en is ook in Cusco al een paar keer naar de jeugdmis van deze kerk geweest. Wij vonden het wel een mooie gelegenheid om zoiets eens mee te maken en wat is daar nou een betere plek voor dan het Christelijke Peru?!
De eerste drie kwartier werden gevuld door een rockbandje, dat liedjes speelde over God en Jesus, maar dan op z'n rocks, dus. Ze konden het goed en het klonk lekker! Later werd er een filmpje getoond en een verhaal uit de bijbel besproken. Ook werden de nieuwe gezichten voorgesteld en omdat wij de enige gringa's (blanke) waren, kregen we wat extra aandacht. De voorganger vroeg ons bijvoorbeeld of onze ouders ook in Cusco waren. Toen we zeiden dat dat niet zo was, vroeg die wie dan onze vader in Cusco was en of we wel wisten dat we altijd Hem om hulp konden vragen als we dat nodig hadden. We voelden ons een beetje ongemakkelijk, omdat hij net zo lang doorvroeg tot we ja zeiden. Het voelde dus alsof we niet anders konden dan dat doen, hoewel we ons achteraf bedachten dat we ook best hadden kunnen zeggen dat we het (nog) niet zeker wisten. Het was in elk geval super interessant om deze bijeenkomst mee te maken en te zien dat er jongeren van onze leeftijd zo serieus mee bezig zijn.

En alsof dat allemaal nog niet Peruaans genoeg was, zijn we vandaag naar voetbalwedstrijd gegaan! We kregen de tip dit te doen van Nina en Sofia, die een aantal jaar geleden in Cusco waren. En wat een goeie tip! De wedstrijd begon om 13.20 en ging tussen een relatief nieuwe Cuscaanse club en een team uit een andere plaats. We waren mooi op tijd, kochten voor 1 sol nog een sjaaltje (voor de Cuscaanse club natuurlijk) en hadden mooie plekjes aan de lange kant van het veld. In onze tas twee plastic zakjes: één met water en één met fanta. We mochten namelijk geen plastic flesjes meenemen (in verband met gooi-gevaar) en de Peruanen zijn wel gewend hun drankjes in plastic zakjes te stoppen. En wie zijn wij dan om dat niet gewoon ook te doen? Gelukkig was de meneer van de winkel zo aardig er een rietje bij te geven, dat maakte het drinken wel wat makkelijker.
Goed, een leuke wedstrijd, waarbij "ons" team in de laatste vijf minuten de enige twee doelpunten maakte. Wij blij :)

Het is hier nu 15 april, 19:30... Dat betekend dat ik in Nederland al jarig ben! Dankjulliewel dan ook voor de felicitaties die ik al op m'n blog heb gekregen! :D We gaan straks om 12 uur proosten (dan ben ik na 366 dagen en 7 uur eindelijk 19 :)) en daarna goed feesten natuurlijk :) En Morgen maken we voor een stel vrienden pannenkoeken. Zin an!

Nou lieve mensen, dat was het "al" weer voor deze keer :P Ik doe echt m'n best het beknopt te vertellen, maar wil natuurlijk ook niks vergeten ;) Over 10 dagen vertel ik over alles nog eens de samenvatting :)

Veel liefs!
Suus