Heftig verhaal, leuke weekenden & een nieuw huisje

Lieve allemaal,

als je voor vrijwilligerswerk naar een derdewereldland als Peru reist, weet je dat je vroeg of laat te maken krijgt met heftige verhalen. Daarvan wil ik nu graag iets met jullie delen. Voor mijn lieve nichtjes: het is voor jullie misschien fijn om dit samen met papa of mama te lezen :)

Afgelopen vrijdag kwamen we zoals altijd aan op het project en was er niks geks aan de hand. Halverwege werd een van onze Belgische collega's (er zijn sinds kort twee Belgische meisjes bij ons in de bieb komen werken, daarover later meer) naar boven geroepen, die later het verhaal aan ons vertelde. We hebben het dus via anderen gehoord en dan is er ook nog een lichte taalbarrière, maar dit is wat wij gehoord hebben, uit toch betrouwbare bron.
In Cusco werkt het namelijk zo: er zijn hier best een aantal straatkinderen, en jullie zullen allemaal begrijpen dat dat niet allemaal engeltjes zijn. Ze hebben weinig geld, worden niet geaccepteerd (laatstaat geliefd) door hun stadsgenoten en stelen weleens wat. In Qosqo Maki wordt alles gedaan om deze (kleine?) roofpartijtjes de kop in te drukken, maar helemaal onoverkomelijk lijkt het niet te zijn. Fout van de jongens natuurlijk, maar hoe de politie (of het systeem in het algemeen) daarmee omgaat is echt niet cool. Vrijdag zijn er namelijk een paar jongetjes opgepakt, van 11 tot 15 jaar ongeveer. Ze zaten in een internetcafé spelletjes te spelen toen de politie binnenkwam en om hun identiteitskaarten vroeg. Één jongen kon zich legitimeren, de andere drie niet en moesten mee naar het bureau. De politie gaat er namelijk gewoon vanuit dat het criminelen zijn, zonder directe aanleiding of bewijs. Ook op straat worden wel eens zomaar kinderen aangehouden. Eenmaal op het bureau worden ze met z'n alle in een cel gestopt, en moeten ze vaak hun kleren uit trekken. Dit zou zijn zodat ze minder snel ontsnappen. Ook is het geen uitzondering als ze geslagen worden door de agenten. Als ze mazzel hebben, belt de politie naar het project (ze kennen die kinderen inmiddels, dus weten waar ze "wonen") zodat Josean (de leidinggevende) naar het bureau kan komen en met z'n papieren en administratie kan aantonen dat ze in Qosqo Maki wonen. De agenten willen geld in ruil voor de vrijlating van de kinderen, wat ze in eerste instantie aan de kinderen zelf vragen. Ze hebben echter bijna nooit zoveel geld (ook vragen ze soms “maar” 20 soles), dus wordt Josean er bij gehaald. Of hij ook moet betalen of ze met de papieren vrij kan krijgen is mij niet helemaal duidelijk. Volgens mij hangt het van de ambtenaar af... De drie kinderen van vrijdag zijn volgens mij inmiddels weer vrij, na een nacht in zo'n nare cel door te hebben gebracht.
Een week eerder is er echter een andere jongen opgepakt die een autospiegel had gestolen. We hebben gehoord dat die nu in voorarrest zit, en zondag voor de rechter moet verschijnen. Als die in een goeie bui is, komt de jongen vrij. In een ander geval schijnt hij twee jaar gevangenisstraf te kunnen krijgen (voor the record: hij is 14 jaar oud). Ik weet niet om welke jongen het precies gaat, maar de kans is groot dat we 'em een paar keer gezien hebben. Hoe dan ook hoop ik met heel mijn hart dat hij niet twee jaar de bak in hoeft voor het stelen van een autospiegeltje (14 jaar oud...).

Dit soort verhalen uit dit soort landen hoor je misschien vaker, maar het bizarre is nu dat het zo super dichtbij is. Ik ken die jongen(tje)s, ik zie hun verslagen gezichtjes. Het gaat om hun vrienden of om hunzelf. Een van de jongetjes die een nacht in de cel heeft doorgebracht is vaak in de bieb en normaal helemaal niet knuffelig. Toen Maud echter haar arm uitnodigend naar hem uitstak, kwam hij meteen naar d'r toe voor een omhelzing.
En dan is er nog de politie zelf. Tot nu toe zag ik ze als m'n vrienden en voelde ik me veilig door hun ruime aanwezigheid. Cusco is ook echt één van de veiligste steden van Peru hierdoor. Nu weet ik echter niet meer wat ik van ze moet denken.
Om nog maar te zwijgen over de oplossing. Ik weet dat wij niks meer kunnen doen dan toch lachend op het project te verschijnen en proberen die jongens een fijne onbezorgde avond te bezorgen. Maar sowieso, wie kan dit wel veranderen? Waar begin je met het omgooien van een heel systeem? Hoe zorg je dat je niet hoeft mee te werken eraan? Een jongen de bak in laten gaan in plaats van geld betalen? Volgens mij niet een oplossing.

Dus ja... Ondertussen dus maar gewoon doorgaan met het normale leven en er het beste van proberen te maken!

Afgelopen weken is dat hier in elk geval wel gelukt. Zijn jullie al toe aan een wat vrolijker verhaal? Hier komt 'ie!

Inmiddels anderhalve week geleden (het weekend van 18 februari) begon het carnaval in Cusco! Maud en ik waren uitgenodigd bij een Peruaanse vriend thuis, waar we eerst een traditioneel gerecht gingen koken: stierenvlees met natuurlijk rijst en aardappel. Na het eten was het tijd om naar de stad te gaan om mee te doen met het watergevecht, maar op het moment dat we wilden vertrekken begon het te regenen. Tijdens het wachten werden we aanvallen door de kinderen uit de straat, waardoor wij ook maar onze waterballonnen tevoorschijn hebben gehaald. Je raad het al: we zijn niet meer naar de stad gegaan... Wel drijfnat geworden en nog naar een lokaal cafeetje gegaan waar we lokaal bier (zonder alcohol ;)) hebben gedronken. Vies. Maar wel traditioneel :)
De rest van de week was het ook nog carnaval, maar daar hebben we niet veel van gemerkt. Afgelopen weekend was echter de afsluiting en zijn we dus opnieuw met water in de weer gegaan. Dit keer alleen met emmers, in plaats van die onpraktische ballonnen die ik toch altijd mis gooi en zo snel op gaan... Ook nog een lokaal buurtfeest gezien, waar ze om een versierde boom dansen en daar zo nu en dan een hakbijl in rammen, waardoor die op een goed moment omvalt. Alle kinderen rennen er dan op af om een graai te doen naar de cadeautjes die er in hangen. Op welk traditioneel katholiek (winters) feest vind ik dit nou lijken...? In elk geval: leuk om te zien! En aan dat rare traditionele mais-bier-zonder-alcohol begin ik ook al te wennen. Hierna nog naar een ander buurtfeestje gelopen, waar een gevecht met gekleurd bloem losbarstte. Gelukkig kregen wij snel genoeg ook wat van dat rare spul voorhanden, waardoor we nog de rest van de avond met gekleurde gezichten en natte broeken hebben rond gerend. Zelfs later op de Plaza nog, waar we na het schoonmaken van onze smoeltjes weer vies werden in een gevecht met onze vrienden die voor de clubs staan om mensen naar binnen te krijgen. Leuke mensen, die Peruanen. En ik hoop niet dat ik hier iemand mee beledig, maar Nederland kan echt nog wat leren van het carnaval in Cusco!

Ook het weekend van het begin van carnaval: de grote verhuizing. Zondag hebben we afscheid genomen van ons gastgezin, met een bloem voor elke dag dat we bij Emma logeerden. Toen we na het grote watergevecht voor het eerst in het appartement kwamen, zat het al vol met vrienden die lekker aan het koken waren! We wonen er nu met z’n vieren: Wouter, Leonie, Maud en ik. Leonie zou eigenlijk naar Costa Rica gaan, maar omdat ze de gele koorts-prik niet heeft gekregen mocht ze het land niet in. Dus is ze terug gekomen bij Cusco om 10 dagen bij ons te komen logeren! Heel gezellig dus. Het is heel fijn om een plekje voor onszelf te hebben nu. Het appartement is ruim genoeg met z’n vieren, we hebben mooi uitzicht, en dat we niet de hele dag door water hebben, is eigenlijk ook niet zo’n ramp. Ik heb sinds we hier zitten al een vlooienplaag gehad en weer bestreden (tenminste, zo lijkt het vooralsnog), ik ben mijn dierbare knuffels kwijtgeraakt en heb ze weer gevonden (tsja, dat is nou eenmaal belangrijk…), we hebben Maud d’r kamer op slot gedaan zonder de sleutel te hebben, en ook weer open gekregen (met de sleutel) en zelfs de permanente berg afwas wordt zo nu en dan even weggewerkt (we hebben ook maar voor drie personen servies, dus echt groot wordt ‘ie nooit). Jullie maakten je toch geen zorgen he? Nergens voor nodig, we hebben hier alles prima onder controle.

Verder zijn we inmiddels aan onze zesde week Spaans begonnen, en is dit tevens definitief onze laatste week. We zijn heel blij dat we deze extra twee weken hebben gevolgd, al hebben we het wel druk nu. Dat wordt volgende week dus helemaal anders: dan hebben we alleen een programma in de avond van zeven tot tien.

Over het project gesproken… Er zijn dus twee Belgische meisjes bijgekomen, die pedagogiek studeren en nu in hun laatste jaar zitten. Zij hebben dus ook allemaal dingen die ze voor school moeten doen in het project.
Daarnaast zijn we deze week begonnen met het organiseren van activiteiten. We hebben vandaag een balspel gedaan, wat deels uitmondde in chaos, en voor een groot deel een groot succes was. Morgen gaan we schilderijen maken om de nieuwe spelletjeszaal op te vrolijken en voor donderdag staat er salsa-les op het programma. Dat wordt dus nog even oefenen op de mannenpassen.

Verder geloof ik niet dat er nog iets bijzonders te melden is. Alles gaat z’n gangetje, we hebben het naar ons zin, het weer zit soms mee en soms tegen, niks nieuws. Voor de liefhebbers: ik heb een heleboel foto’s op facebook gezet. Het duurt wat langer om ze op deze pagina te laden, dus daar moet ik nog even een iets kleinere selectie voor maken. Maar dat komt later: mañana, mañana.

Veel liefs en chau!
Suzanne