Lopen, lopen, kotsen

Hola lieve mensen!

Het is niet te geloven hè, binnen een week weer een blog! Dat zijn jullie niet gewend... Ik heb dan een ook een paar bijzondere dagen te verslaan. Vamos!

Het avontuur van onze Inca trail (of Camino Inka, op z'n Spaans) begon zaterdag heeeeul vroeg: om vier uur stond de wekker. Eerst even schrikken omdat we vergeten waren dat we op dat uur nog geen water in ons appartement hebben ("maar ik moet m'n haar nog wassen!") maar dat kwam gelukkig net op tijd toch nog. De komende dagen zouden we namelijk niet heel veel gelegenheid krijgen om te douchen...

Om half 6 begaven we ons naar de Plaza, om onderweg nog een vriend van een van de clubs tegen te komen, die net klaar was met feesten. Op de Plaza stond de bus klaar en na ongeveer twee uur rijden (en slapen dus) kwamen we aan in Ollantaytambo, waar we nog even een ontbijtje konden nuttigen. Daarna nog een stukje rijden naar het officiële begin van de wandeling. Bij dit eerste checkpoint werden onze paspoorten gecontroleerd en kregen we er zelfs een stempel in (woehoeee!). Tot een aantal jaar geleden werd er niet zo streng gecontroleerd, maar tegenwoordig is de overheid heel voorzichtig met deze populaire track en mogen er maar 500 mensen per dag aan beginnen, inclusief de gidsen en porters (de mannetjes die onze tenten en kookspullen dragen). Wij hadden dus zelfs nog mazzel dat er nog plaatjes waren, want voor de komende maanden is er geen enkel ticket meer beschikbaar.

Nou goed, hobbelen dan maar! We zouden deze eerste dag ongeveer vijf uur lopen, met een goeie lunchpauze ertussen. Over het eten gesproken: we hadden er goeie verhalen over gehoord en het viel absoluut niet tegen! Twee keer per dag een warme maaltijd met soep vooraf, voor het avondeten tea time met popcorn en ander lekkers en elke ochtend een lekker ontbijt. Na de pauze dus weer door, en toen ik het een beetje zat begon te worden kwamen we aan op onze slaapplek. De tenten waren al opgezet en het uitzicht was fantastisch (en toen wisten we nog niet eens wat ons te wachten stond...). We konden direct aan de theetafel aanschuiven en niet lang daarna was het alweer etenstijd. Na afloop strompelde we allemaal naar onze tentjes, want we waren toch best moe. In mijn tentje nog een verwoede poging gedaan een dagboekje te beginnen, maar ik kreeg maar een paar slordige woorden op papier en de rest van de dagen heb ik t boekje niet meer open gehad, dus de rest is uit mijn hoofd :)

Voor we aan onze tweede en zware dag beginnen, eerst nog even de groep. Naast ons waren er nog acht mensen ons onze groep: 1 Italiaan, 1 Spanjaard, ! Nieuw-Zeelander, 3 Australianen en 2 Brazilianen. Voor de duidelijkheid: op de Italiaan na allemaal vrouwen! En dan waren daar natuurlijk de gidsen: twee stuks. En dan een stuk of 9 porters, de dragers. Zij liepen niet met ons mee, maar droegen de gemeenschappelijke spullen naar boven, zoals de kooktent en -spullen, onze slaaptentjes, en de zware bagage voor de mensen die daar voor betaald hadden (wij niet). Deze porters zijn een soort de wondertjes van de Andes: wat wij in vier dagen deden, zouden zij in negen uur kunnen! Ze rennen een deel route met zo'n 30 kilo op hun rug, en wat ze niet rennen lopen ze flink snel. Als wij hijgend op een rustplek of camping aankomen hebben zij dus alles al opgezet en zijn ze heerlijk aan het koken. Respect!

En dan nu: DAG TWEE... Pam pam pam...
We hadden gehoord dat dit de zwaarste dag zou worden en dat klopte ook wel.
Om half zes 's ochtends werden we gewekt met een kop coca-thee-op-bed, en na een ontbijt begonnen we om zeven uur met lopen. Volgens het schema zouden we eerst vijf uur stijgen en vervolgens twee duur dalen. Om de een of andere mysterieuze reden deden we er echter bijna twee keer zo snel over! Vooral Maud holde die berg op alsof ze een ervaren porter was :) De groep spreidde zich al snel uit namelijk, omdat iedereen zijn eigen tempo had. Uiteindelijk zijn we in ongeveer drie uur van 3300 meter naar 4215 meter geklommen, met een pauze van 45 minuten ertussen. Niet dat we het makkelijk vonden hoor! Door de hoogte, hoge traptreden en mijn slechte conditie was in constant buitenadem. Gelukkig krijg je die makkelijk onder controle als je even stopt, maar juist door het stoppen werd ik moe. Gewoon flink doorstappen dus, en boven fijn en tevreden terugkijken op het pad dat je zojuist had afgelegd.

Deze tweede dag kwamen we ook meer de andere toeristen tegen: in totaal zijn dat er een stuk of 200. Het gekke is alleen wel dat ik me daar een stuk minder aan stoorden dan waar ik bang voor was. Het is eigenlijk wel gezellig :) Op die 4215 meter hoogte dus een beetje gekletst, mooie foto's gemaakt en toen nog iets meer dan een uur dalen. Dit is leuker, omdat je dan tenminste de adem hebt om een beetje te kletsen, maar ondertussen krijg je wel sneller last van je knieën en moet je je nog best even concentreren waar je je voeten neerzet. Maar eenmaal beneden op de camping aangekomen (op 3600 meter) was het wel heerlijk relaxten. Na de lunch (we kwamen om ongeveer twee uur aan) hadden we een paar uur om uit te rusten, waar iedereen dankbaar gebruik van maakte in z'n tentje. Dus met onze vermoeide hoofdjes in de opening van onze tent van het fantastische uitzicht genoten :) Met een iPod in, dat dan weer wel.
Maar ondanks dit, na het eten toch meteen naar bed gegaan.

Want ook op dag drie werden we weer vroeg wakker gemaakt, dit keer met een dag van acht uur lopen voor de boeg.
Eerst weer twee uur stijgen (naar 3800 meter), toen weer een stukje dalen (weer naar 3600 meter) en vanaf toen vooral rustig op en neer. Onderweg nog twee prachtige Inca ruïnes gezien en daarna lunch op een super mooie plek.
Vanaf de lunch was het onze groep die als een van de laatste vertrokken, en van onze groep vertrokken Maud en ik als laatst. De eerste 10 minuten na een pauze vond ik altijd heel zwaar, zeker als je weet dat je de laatste bent. Maar na die 10 minuten haalden we onze gidsen en twee mensen uit onze groep in. Het uur dat volgde was helemaal fantastisch. Maud liep weer iets harder dan ik, waardoor ik een stuk niemand zag of hoorde. Dit was echt een mooi gevoel: in je eentje in de Andes, lekker weer, prachtige uitzichten en verder niks aan je hoofd.

Na een tijdje kwam ik de groep weer tegen en na nog een stukje klimmen kwamen we op een hele mooie top waar een lama liep :) Geen wilde, hij had een geel ding in z'n oor, maar toch. Vanaf daar konden we de Machu Picchu berg zien liggen, waarachter ons doel verscholen lag! In het dal zagen we zelfs een dorpje liggen (Hé! De bewoonde wereld!). Hierboven even een paar muesli-repen, koeken en koffiebonen met chocola gegeten, wat we volgens onze reisgenoten achteraf beter niet hadden kunnen doen... Na een afdaling kwamen we weer bij een mooie ruïne terecht, waar Maud en ik een melige bui kregen. Niet verschrikkelijk erg, gewoon heel hard lachen om stomme dingen en niet meer goed serieus kunnen doen. Veel van jullie zijn dit wel gewend van ons en zouden er niet zo raar van opkijken, maar onze reisgenoten vonden meteen dat we te veel cocabladeren hadden gekauwd enzo, haha! Nouja, moeten zij weten :) En daarbij: we waren ruim 10 jaar jonger dan de gemiddelde leeftijd, dus toen ze ons de baby's van de groep gingen noemen, moesten we ons natuurlijk wel even bewijzen...

Na deze lachbui en uitleg (die we toch met strakke gezichten hebben weten aan te horen) was het nog een stukje dalen tot onze laatste slaapplek. Tijdens die afdaling zakten we omlaag over 15 glibberige traptreden die uit één stuk steen waren gehakt! Jaja, dit zelfde pad werd door de Inca's zo'n 600 jaar geleden gebruikt om de heilige stad Machi Picchu te bereiken. Hoe cool.

Tegen vijf uur kwamen we met zere knieën (ik dan) op de camping aan, waar zowaar een douche was! Je kan je voorstellen hoe we er na drie dagen zweten uitzagen en hoe we roken (als je het je niet kan voorstellen: wees maar blij...) dus dat die douche ijskoud was, namen we graag voor lief. Schoon en vooral fris konden we na het eten weer fijn onze tentjes in, die op deze 2650 meter hoogte gelukkig een stuk warmer was dan de nacht ervoor. Wel veel muggen, ondanks de DEET. Maar ach, de nacht duurde toch niet lang.

Op dag vier werden we namelijk nog een uur eerder dan 'normaal' wakker gemaakt, en dan ook nog eens zonder de coca-thee. Tssssss... Na het ontbijt moesten we nog een uur wachten, omdat er een rij stond voor de laatste controle post voor machu picchu. De porters waren al vertrokken omdat ze een trein moesten halen, vandaar dat we zo vroeg op moesten. Toen de rij begon te bewegen sloten wij ons ook aan, en na weer een uurtje wandelen naar de zonnepoort (Inti Punku) waarvandaan we hopelijk onze eerste zicht op Machu Picchu zouden hebben. Maar helaas... Hoewel we de hele tocht enthousiast aan Pacha Mama (moeder aarde) hadden geofferd (met een slokje van elke drankje dat je drinkt, is ze al heel blij) hing er een dikke mist. Na een tijdje wachten en gebedjes doen zijn we toch maar verder gelopen, tot er een paar (ik natuurlijk ook) moest plassen. Zucht, weer wachten. MAAAARRRR: vanaf hier trok de mist op en verscheen Machu Picchu! Wat een wonder :) Prachtig om het zo te zien liggen tussen de bergen, met de zon erop. Na nog een stukje dalen, konden we het ook van dichtbij bewonderen! Na een uitgebreide fotosessie met het bekende uitzicht moesten we eerst nog even door de officiële ingang voordat we "de binnenstad" in konden. Hierna volgde een interessante tour van onze gids, maar omdat die inmiddels ook moe, een beetje chagrijnig en toch nog zenuwachtig was als 'ie voor een groep moest praten, heb ik toch het idee dat er veel te weten valt over deze verloren stad. Maar hé, ik moet natuurlijk wel toegeven dat ik zelf ook behoorlijk gesloopt was en er daardoor misschien ook niet optimaal van kon genieten. Desalniettemin was het een prachtige ervaring! Het is bijzonder om door zo'n stad te lopen (ook al was het heel druk) en de Inca verhalen te horen. Weer heel iets anders dan bijvoorbeeld Pompeii, waar je de oudheid meer voelt en ik me persoonlijk meer voor kon stellen bij het dagelijks leven uit die tijd. Terwijl dat toch zo'n 2000 jaar ouder is. Toen de tour afgelopen was, had niemand uit de groep dan ook nog de behoefte nog heel lang rond te lopen, en klonken die warmwaterbronnen die onderaan de berg zouden liggen toch wel heel aantrekkelijk. Maar toen kwam de gids naar ons toe: of we nog even de huur van slaapzakken konden betalen, 80 soles. Voor ons gevoel hadden we veel te veel geld mee genomen (hoeveel kan je nou besteden in de middle of nowhere?) maar door allerlei onvoorziene kosten waren we toch al bijna door ons geld heen. Probleem! We moesten namelijk nog met de bus naar beneden, lunchen, en natuurlijk even zwemmen in dat warme water.
Lenen moesten we dus sowieso, en het zag ernaar uit dat dat van één van onze reisgenoten wel zou kunnen. Om dit bedrag toch nog zo laag mogelijk te maken, besloten we niet de bus naar beneden te nemen maar naar beneden te lopen. Er was ons verteld dat dit anderhalf uur zou duren en omdat het alleen maar afdalen zou zijn, dachten we het wel aan te kunnen. Een paar coca-blaadjes in je wangzak en gaan. De tocht naar beneden duurde uiteindelijk een uur en een kwartier (hoera) en was heel mooi. Ik was dan wel moe, maar de omgeving was weer prachtig en had een hele erge jungle sfeer (kan dat?). Er vloog zelfs een papegaai voor m'n gezicht langs, daar ga je al. Het laatste halfuurtje nog wel even regen, maar dan hadden we in elk geval die poncho's niet voor niks mee gesjouwd.

Toen we moe, nat en tevreden bij het afgesproken restaurant aankwamen, ging het een beetje mis. We waren nog maar net binnen of ik had al overgegeven in de wc. Onderweg had ik me al misselijk gevoeld, maar dat schreef ik af aan honger en de strakke band van m'n backpack. Niet lang hierna kreeg ik echter hoofdpijn en andere migraine verschijnselen. Shit, ik hoopte zo dat het niet waar was. Ik heb op de rugzakken gelegen, kreeg niks meer naar binnen, nog een paar keer overgegeven (sorry voor deze details) tot ik uiteindelijk een bed aangeboden kreeg van de eigenaar. Woehoe! Ergens boven-achter stond inderdaad een bed, waar ik dankbaar in slaap viel. Daarna helaas nog een lange reis in trein en bus voor de boeg voor we weer in Cusco waren. In de trein was gelukkig een wc aanwezig en kon ik redelijk lekker liggen. In de bus gelukkig ook in één stuk doorgeslapen, maar nog steeds misselijk. Thuis meteen naar bed gegaan maar de volgende dag nog niet beter. De dagen erna rustig weer gaan eten, dokters advies van het thuisfront aangevraagd (mijn papa is de slimste) en sinds vandaag gaat het eindelijk weer goed! Vannochtend nog wel misselijk, maar ben gewoon onder de douche gesprongen (al is dat nog steeds lastig timen met die onregelmatige watertoevoer, vandaag was helemaal raar...) en heb de buitenlucht de rest laten doen. In een restaurant een normale maaltijd genuttigd en ik hou nu officieel alles binnen :) Nu kan ik dus eindelijk weer naar de kindjes, maar hoewel het vrijdag is, ga ik niet al te lang daarna braaf naar huis.
Gelukkig heeft Maud de afgelopen dagen heel goed voor me gezorgd, mazzelaar dat ik ben :D

Nu dus hop hop, snel naar het werk!
Maar eerst nog even heel erg bedankt voor jullie mooie reacties! Word ik blij van :)

Chau lieve mensen! Over vijf weken ben ik al weer thuis...
Veel liefs, Suzanne