Stranden, vliegtuigen en het verre Cusco

Lieve dames en heren, jongens en meisjes,

Een plechtig moment. Ik zit in het vliegtuig, zonder gevoel voor tijd en plaats en zonder slaap. Er is een eind gekomen aan mijn tweede en laatste grote reis van dit bijzondere tussenjaar. Maar voordat ik sentimenteel ga doen en nog één keer zal proberen dit jaar in woorden te bevatten, eerst maar even afmaken met waar ik mee bezig was.

We waren gebleven bij 16 april: al zo’n 19 jaar een bijzondere dag. En over bijzondere dagen gesproken! Hij begon eigenlijk zondag de 15e al, toen we rond 23.30 naar de plaza vertrokken. Iets voor 00.00 kwamen we daar aan, waardoor we nog net tijd hadden om de feesthoedjes die we gekocht (en een beetje gepimpd) hadden, uit te delen aan onze amigo’s daar. Om ongeveer precies 12 uur ging met een mooie knal de champagne open, die het begin van een wilde nacht inluidde. Met Gabrielle, Mario en Manuel zijn we de clubs afgegaan, waar we overal wel weer mensen tegenkwamen die we kenden. Maar ook mensen die we niet kenden, en toch een feesthoedje op hadden… Gezellig!

De volgende ochtend kreeg ik van Maud een blinddoek om, voordat ik m’n slaapkamer uit mocht. Toen die afging zag het leukst versierde appartement ooit: overal slingers en er hing een piñata!! Dus die blinddoek moest weer op en de piñata moest kapot, met een knuppel. Zo geschiede, waarna het appartement onder nog meer confetti lag. Maar er kwamen ook snoepjes en cadeautjes uitgerold! Op de ontbijttafel lagen daar nog meer van: leuke films, armbanden, oogschaduw, sleutelhanger, alpaca-sokken en meer. Verwennerij! Allemaal van en geregeld door die lieve Maud :) Die zich daardoor trouwens in flink wat bochten heeft moeten wringen, want ik heb niks van de voorbereidingen gemerkt!

In de loop van de middag kwamen er weer vrienden langs, waarvoor we pannenkoeken gebakken hebben. Hierna moesten we gewoon naar het project, waar we verder niks speciaals gedaan hebben (maar het was wel weer gezellig :)). ’s Avonds nog even een (natuurlijk gratis) drankje gedronken in onze favoriete clubs en daarna braaf gaan slapen. Van het thuisfront kreeg ik een mailtje met daarin een super leuk verjaardagsfilmpje toegestuurd, dus die waren er ook een beetje bij. Kortom: een hele bijzondere verjaardag, met veel verwennerij, lieve mensen en een flinke dosis gezelligheid!

En toen ging het opeens snel: het was alweer dinsdag van de laatste week in Cusco! We hadden nog één belangrijke missie die we moesten volbrengen: het opzetten van de fitnesszaal. We zijn deze dinsdag op jacht gegaan naar de laatste apparaten en spullen, en uiteindelijk sjouwden we een loopband, twee yogamatjes en een rol-ding voor buikspieroefeningen naar Qosqo Maki. Helaas mochten we ze nog niet instaleren, omdat de jongens die avond in de assamblea (bijeenkomst) zouden beslissen waar het zaaltje zou komen en welke regels er zouden gelden. We hebben de bijeenkomst bijgewoond en een plan gemaakt, wat we de volgende dag zouden gaan uitvoeren. De zaal zal elke ochtend van 05.00 tot 07.00 en elke avond van 21.00 tot 23.00 open zijn. Zo krijgt iedereen de kans er gebruik van te maken en wordt zoveel mogelijk vermijdt dat ze ruzie moeten maken over wie er aan de beurt is. Ook zijn er regels gemaakt over wanneer er wel en niet muziek gedraaid mag worden. Voor de duidelijkheid: de meeste van deze regels verzinnen ze zelf! Onze grote jongens :)

Zo gebeurde het dan eindelijk ook. De loopband werd in elkaar gezet, de gewichten op hun plek gelegd (min of meer) en de fietsen meteen uitgeprobeerd. De jongens waren super enthousiast en al snel gingen de sportbroekjes aan (in sommige gevallen volgens mij gewoon onderbroeken) en de shirtjes uit. Zaten ze daar, stoer te doen in het blote bastjes met die gewichten en op de fietsen. Een super leuk gezicht! Ik heb er helemaal vertrouwen in dat dit een groot succes gaat worden!

Al is er wel wat vervelends gebeurd die woensdagnacht. Wij waren er natuurlijk niet bij, maar vrijdag hoorden we het verhaal van Kimberly, onze Belgische collega. Woensdagnacht heeft de politie een inval gedaan in Qosqo Maki, opzoek naar drugs en wapens. De precieze feiten hebben we nog niet gehoord (gaan we wel nog achteraan), maar Kimberly vertelde dat ze had gehoord dat er één mes is gevonden en pijpjes op marihuana mee te roken (geen drugs zelf). Nu weten we allemaal dat bijna alle jongens (zeker de oudere) elke dag wiet gebruiken, alleen is het natuurlijk niet de bedoeling dat de politie hier bewijs van vindt. Zoals ik eerder volgens mij al een keer schreef, is Qosqo Maki niet bepaald geliefd bij de inwoners van Cusco en al helemaal niet bij de politie. Vrijdagavond hoorde we dan ook van onze Cuscoaanse vriend Manuel, dat de burgemeester op televisie heeft gezegd dat het project gesloten zal worden. Ook werd daar verkondigd dat er meer dan dat ene mes en die pijpjes zijn gevonden. Schok! Dit zou echt verschrikkelijk zijn. De jongens hebben geen andere plek om naar toe te gaan, waardoor een aantal op straat zullen gaan zwerven en het druggebruik en de criminaliteit zullen daar zeker niet minder op worden. Voor niemand een goeie oplossing dus! Maar ja, probeer dat maar eens aan de Cuscoaan uit te leggen.
Gelukkig zeggen de Peruanen wel vaker dingen die ze niet nakomen, dus misschien valt het allemaal mee. We zullen in elk geval zo snel mogelijk contact opnemen met de mensen daar, om er achter proberen te komen wat er echt aan de hand is. We houden jullie op de hoogte!

Donderdag wisten we van dit alles nog niks en zijn we met Manuel mee gegaan naar de universiteit. Hij had geen lessen en kon ons dus een mooie rondleiding geven en uitleggen over het systeem. En dat is me een partij anders dan bij ons! Ik weet niet alles over de Uni’s in Nederland, maar ik denk niet dat de biologie-, antropologie- en medicijnstudenten in Nederland onderzoek hoeven te doen uit 40 jaar oude boeken, of met z’n duizenden twee werkende computers hoeven te delen om die boeken op te zoeken. Manuel weet bijvoorbeeld ook niet hoe lang die nog over z’n studie zal doen, omdat er regelmatig voor onbepaalde tijd stakingen worden gehouden, waardoor z’n lessen niet doorgaan. Verder zijn de gebouwen oud, de docenten ongemotiveerd en de regels te los en te vaag om de studenten te stimuleren ook echt wat te gaan doen. Maar goed, het is dan wel weer gratis. En ze hebben hun eigen dierentuin op hun enorme campus. Misschien kunnen we nog wat van elkaar leren. Heel interessant in elk geval om allemaal te zien!

De volgende dag was onze laatste volle dag in Cusco, die dan ook in het teken stond van afscheid nemen. ’s Avonds zou ons afscheidsfeestje zijn in Qosqo Maki, en daarvoor moest een speech geschreven worden en een spel worden bedacht. Ook zijn we nog even langs de Spaanse school gegaan (Academia Lationo Americana) om daar dag te zeggen. Daarna lekker geluncht met onze huisgenoten, die heerlijk gekookt hadden.
Het feestje op Qosqo Maki was ook geslaagd. Er waren lekkere pizzabroodjes en we hadden taart geregeld, allemaal van onze eigen Qosqo Maki Panaderia. De “speech” rolde er min of meer oke uit en aan het spel zijn er niet eens meer toe gekomen. De directrice was namelijk op televisie, om te vertellen over het project. Ik denk dat dit naar aanleiding was van de politie-inval en de opschudding die dit bezorgd heeft, maar dat weet ik niet zeker. In elk geval kon ze Qosqo Maki supergoed verdedigen en slimme antwoorden geven op de lastige vragen van de presentator. Go Jannie! Ik hoop dat het geholpen heeft.

Toen dat afgelopen was, was het tijd om afscheid te nemen van de jongens en de rest van het team. Nog even met iedereen op de foto en een dikke knuffel geven. Mooie en verdrietige momentjes, omdat je soms opeens aan de jongens merkt dat ze je meer gaan missen dan ze laten zien. Andere winden daar juist weer helemaal geen doekjes om en bleven maar vragen waaróm we dan weg moesten. Tsja… Écht een duidelijk antwoord had ik daar niet op. In ieder geval ga ik hun ook heel erg missen en hoop ik met heel mijn hart dat ze in Qosqo Maki kunnen blijven en dat ze in de toekomst een goeie baan kunnen vinden en een stabiel bestaan op kunnen bouwen.

Met gemengde gevoelens natuurlijk onze laatste avond gevierd, die duurte tot na zonsopgang. Om vijf uur zijn we (Maud, Manuel en ik) namelijk met de taxi de berg op gereden, om onder het enorme witte standbeeld van Jezus (Christo Blanco, zo een als in Rio, maar dan kleiner) de zon op te zien komen boven Cusco. Toen alle lantarenpalen in de stad gedoofd waren zijn we naar beneden gelopen, om nog drie uurtjes te kunnen slapen. De volgende dag was namelijk grote pak-dag. Op wonderbaarlijke wijze heb ik m’n tas dicht gekregen en we hadden zelfs nog tijd om voor de laatste keer te gaan lunchen in ons favoriete restaurantje. Hierna was het tijd om ook afscheid te nemen van Manuel, die gelukkig plannen heeft om in Nederland te komen studeren! Of dat gaat lukken is natuurlijk nog maar de vraag, maar het zou fantastische zijn als het lukt.

En daar gingen we dan! Op reis naar Lima. Zaterdag avond ging om zes uur de bus naar Abancay, waar we om 23.00 ongeveer in de regen aankwamen. Uit de Footprint (onze reis-bijbel) hadden we het goedkoopste hostel geplukt, waar we voor 25 soles twee bedden kregen met harde matrassen en een badkamertje met een koude douche. Voelde wij ons even echte backpackers :) De volgende dag even een broodje gescoord op een straathoek en om 11 uur zaten we uiteindelijk in het busje naar Chalhuanca, onze rugzakken op het dag gebonden. Daar kwamen we rond lunchtijd aan, dus na een menuutje en het boeken van de bus tickets naar de volgende stop, zijn we met de taxi de berg op gereden, waar thermale baden waren. We hadden een beetje een toeristische attractie verwacht, met warmwaterbronnen in de buitenlucht. Toen we daar aankwamen, bleek echter dat er soort grote badkuip voor je gevuld werd, waar je in heerlijk heet water een halfuurtje mocht badderen. Wel heerlijk ontspannend dus!

’s Avonds ging om 20.30 onze bus naar Ica, waar we de volgende ochtend om 06.30 aankwamen. De woestijn! De namen gelijk de taxi naar de oase, waarvan we al gehoord hadden dat die erg toeristisch was. Hoewel er weinig mensen rondliepen (zeker om zeven uur ’s ochtends) was dat inderdaad wel duidelijk. Het was een soort dorp dat bestond uit hotels en restaurants en was gebouwd rond een meertje, waarvan we later horen dat zelfs die kunstmatig nat werd gehouden. Het werd omgeven door enorme zandduinen, wat precies was waar wij voor gekomen waren. In een van de hotels boekten we een tour om te gaan zandboarden! Precies: zoals snowboarden, maar dan op t zand. Met een “zandbuggie” werden we de woestijn ingereden, waarbij de chauffeur er expres een spectaculair ritje van maakte. We waren bang enorm gezandstraald te worden, zeker omdat we vast de hele tijd onderuit zouden gaan, maar niks hiervan was waar. Ik ben geen enkele keer onderuit gegaan en van het zand had ik nauwelijks last. Het is namelijk veel makkelijker dan snowboarden, omdat je veel langzamer gaat en makkelijker je evenwicht behoudt. Super leuk dus! Terug in het hotel konden we nog even het zwembad induiken.

Nog diezelfde middag zijn we met de taxi naar Paragas gereden, samen met Marjon: een leuk Nederlands meisje dat we in dat hotel hadden leren kennen. Zij ging echter vanuit Paragas meteen door naar Nazca, terwijl wij ons settelden in een super fijn backpackers hostel. Paragas ligt pal aan het strand en het hostel had een soort surferssfeertje. Genietend van het warme weer hebben we ’s avonds nog lekker op het strand gezeten. Daar raakten we aan de praat met een vriendelijk Peruaanse gast, die van die touwtjes in je haar kon maken. Meteen gebruik gemaakt van zijn goedkope aanbod, dus nu loop ik met zo’n vrolijk touwtje in m’n haar.
De volgende ochtend zijn we met een boot vol andere toeristen de zee op gegaan, op naar de Islas Balestas. Het worden ook wel de Galapagoseilanden van Peru genoemd en zijn een populaire attractie. Maar dat is dan ook niet voor niks, we hebben pinguïns, zeehonden en enorme aantallen vogels gezien. Van die laatste poepte er zelfs nog een op m’n hoofd, maar volgens Maud brengt dat gelukt, dus ach…

Vanuit het mooie en ruste Paragas zijn we naar een ander mooi en rustig kustplaatsje gegaan, iets ten zuiden van Lima. Het heet Punta Hermosa en is een populaire surf-spot. De uiteraard bij u allen bekende wereldkampioen Sofia Milancovic (of zoiets) komt hiervandaan, maar het dorpje wordt nu vooral bevolkt door surfgrage Brazilianen. Ook hier kregen we het voor elkaar een super fijne slaapplek te vinden: bij een vriendelijk Argentijn genaamd Angel. Hij woonde vlak aan het strand en had een aantal kamers voor gasten. Maud en ik sliepen met z’n tweeën in een vier-persoonsslaapzaal, in de kamer naast ons lagen twee Brazilianen en verder niemand.

De volgende dag (woensdag) dus de hele dag op het strand gelegen, omdat we verder lekker niks hoefden. Tenminste, even voetbal kijken, dat wel. Maar daarna nog een duik genomen en onze laatste zonsondergang gezien…

De volgende ochtend op tijd opgestaan en tassen weer dichtgeritst. We kwamen nog bijna in de verleiding toch nog een ochtendje te blijven surfen, maar hebben toch besloten Lima nog even in te gaan. Met de bus dus op weg naar de stad, waar we al na een klein uurtje aankwamen. We konden gelukkig onze zware spullen droppen in een hostel naast het grote plein en hebben een paar uurtjes rondgelopen door het centrum. Twee fotogaleries gezien, de grote kathedraal en een interessante rondleiding gehad door het museum over hoe de Spanjaarden hen vervolgden die niet Christelijk waren of andere misdaden hadden begaan.

Rond half zes de spullen weer opgehaald uit het hostel en de taxi gepakt naar het vliegveld.

En voor je het weet zit je daar dan, in het vliegtuig op weg naar Amsterdam. Raaaaaaaar gevoel!

- vier dagen later -


Inmiddels is het maandag en ben ik al weer bijna vier dagen in Nederland. Dat rare gevoel is echter nog niet weg… Ik ben er nog steeds niet aan gewend dat de mensen hier zo lang zijn, iedereen (voor mijn gevoel) blond is, ik mijn wc-papier gewoon in de wc kan gooien, uit de kraan kan drinken, Maud niet constant in de buurt is, ik niet even Manuel kan bellen om te vragen of die vanavond mee uit gaat, familie en vrienden wél in de buurt zijn, niet tegen mensen in het Spaans kan gaan praten en ik kan ontbijten met een donkerbruine boterham met hagelslag. Deze dingen zijn natuurlijk lang niet altijd vervelend, maar raar is het wel.

Iets anders verrassends bij thuis komst (naast een regering die op z’n gat bleek te liggen) was het feestje bij Maud thuis! Na een langverwachte en warme hereniging met Emma, papa en mama, Liz en Toos (moeder van Maud) gingen we met z’n zessen naar Maud haar huis “om na te kletsen en samen te eten”. Toen we daar aankwamen liep Maud als eerste naar boven en hoorde ik een gilletje. Wat bleek? Haar huiskamer was gevuld met onze families! Een mooiere thuiskomst had ik me echt niet kunnen wensen. Wat was het fijn om iedereen gelijk te zien en de verhalen te kunnen vertellen! Dankjulliewel allemaal :)

Maar natuurlijk, hoe fijn het is om dichtbij jullie te zijn, hoe erg ik Cusco ook al weer mis. Met haar mooie gebouwen, rustige leventje, lieve vrienden, goeie feesten en vele uitdagingen die ze ons elke keer weer voor de voeten wierp. Wat heb ik genoten van de gesprekken met de jongens in het project, het lekkere eten (zo nu en dan), het lekkere weer (zo nu en dan), de interessante gesprekken, het leven in een vreemde cultuur, het praten in het Spaans en de bergen. Wat stad, wat een land!

Langzaamaan begin ik aan een heleboel dingen wel te wennen en heb ik eigenlijk geen last van een jetlag. Ik ben nog wel heel moe, maar heb het bijna constante slaaptekort van de afgelopen drie weken dan ook nog niet ingehaald. Dat komt deze week. Net als weer fijn met vrienden en familie afspreken en vooruit kijken naar de toekomst. Waar die bij gaat brengen is onduidelijk, maar ik hoop op een soort toneelopleiding (als daar door de bezuinigingen nog iets van overblijft). Komende periode ga ik me dan ook op die audities focussen terwijl ik ook zo snel mogelijk werk wil vinden. Ook ga ik volgende week voor een paar dagen terug naar Performers House in Denemarken, waar ik aan die audities zal werken en iedereen daar weer zal zien op de reünie.

Wat ik ook nog wel even zal (blijven) doen, is terug denken en wegdromen bij de geweldige tijd die ik gehad heb, samen met mijn lieve reisgenootje. Het was vernieuwend, verrassend, schokkend, leerzaam, heel fijn, af en toe moeilijk, grappig, zeer vermakelijk en vooral absoluut onvergetelijk.

Lieve mensen, onwijs bedankt voor het volgen van mijn ellenlange verhalen, ik ben heel blij dat ik ze met jullie heb kunnen delen.

Tot snel!
Veel liefs, Suzanne