School, weekend en een beetje ziek

Buenas tardes amigos!

Het is weer een hele tijd geleden dat ik een verslagje heb uitgebracht, dus hier komt het verhaal van de afgelopen twee weken. Hou je vast!

Inmiddels hebben we alweer twee weken Spaanse les gehad, waardoor we nu dus vloeiend Spaans spreken (ahum...). Oke, maar vooruitgang is er zeker geboekt! We begonnen met helemaal niks, dus waren binnen 5 minuten klaar met de test die zou bepalen op welk niveau we zouden instromen. Omdat Maud, Wouter en ik de enige waren die in die week op 0 begonnen zaten we met z'n drieën in het klasje van Alberto: een klein tenger mannetje, die alles heel rust en goed kon uitleggen en uitbeelden, want er werd geen Engels gesproken. We hebben veel woorden geleerd en wat basis regels en het tellen enzo.
Afgelopen week was de tweede, en kregen we les van een andere Alberto. Hij had een hele andere manier van lesgeven, maar de situatie was ook weer heel anders. Er waren namelijk twee nieuwe leerlingen die op ons niveau instroomden. Deze meneer en mevrouw kwamen uit Amerika, waren een jaar of 70, en kwamen even voor een weekje hun Spaans opfrissen. Twee hele aardige mensen, maar omdat de groep wat groter was en er een klein leeftijdsverschil was, ging het wel allemaal wat langzamer. Toch hebben we er in een week heel wat vervoegingen doorheen gejast, waarvan het de bedoel is dat we die op een goed moment toch uit ons hoofd kunnen... Maarja, zorgen voor later. Wat iets makkelijk leren is, zijn de voorwerpen in huis: de kast, de keuken, de tafel, het dak, het bed, ect... We hebben met z'n drieën het huis vol geplakt met blauwe post-its, die de Spaanse namen van deze voorwerpen aangeven. We gaan elkaar straks eens even overhoren, om te kijken of het een beetje gewerkt heeft. Komende week gaan we weer vrolijk door met de lessen, met weer een nieuwe leraar, en misschien nieuwe studenten. Als dat laatste niet het geval is zijn Maud en ik met z'n tweeën, omdat Wouter privé lessen gaat nemen.

Tot zover de Spaanse lessen, want hoewel onze dagen daar goed mee gevuld worden, is dat lang niet alles wat er hier te doen is! Dit is hoe onze dag er ongeveer uitziet:

7.00: opstaan en ontbijten
8.30: lessen beginnen
12.45: naar huis, warm lunchen
14.00: chillen, computeren, dutjes doen, puzzelen
15.30: naar de stad, rondje lopen, verder chillen en/of huiswerk maken
18.30: avond eten, een paar broodjes ofzo
19:30: weer naar de stad, wat drinken met vrienden, (salsa)dansen.

Zo dus een beetje... Het verschilt heel erg per dag, de ene keer moeten we allemaal dingen doen (de was, nieuwe schoenen kopen) en mensen meeten (van het project of de organisatie) en de andere dag zitten we net zo graag de hele middag in de serre, of de Starbucks, te relaxen.

Dat waren dus de afgelopen twee weken, vanaf nu wordt alles anders… We hebben namelijk besloten om twee weken eerder aan het project te beginnen, omdat ze een heel erg te kort aan vrijwilligers hebben. Het is wel heel snel gegaan allemaal, maar uiteindelijk dachten we: waarom niet :) Dat is immers waarom we hier zijn. We hebben al twee keer een meeting gehad met mensen van het project, waarin beetje bij beetje duidelijk werd wat wij kunnen doen en wat ze nodig hebben. We hebben het al over het geld gehad, maar zijn nog niet tot een definitieve beslissing gekomen. Het eerste idee was om een computer lab op te richten, maar dat bleek niet zo’n goed idee, omdat we daarmee maar een paar kinderen tegelijk kunnen helpen. Wat het nu precies wordt, is niet duidelijk nog maar we hebben al wel gezien dat ze nieuwe bedden voor de kinderen nodig hebben en dat er behoefte is aan spelletjes. Daarnaast beginnen we dus vanavond met een meeting met de andere (Engelssprekende) vrijwilligers, waarin we gaan proberen een workshop in elkaar te zetten. Maud en ik hebben gister even zitten brainstormen over wat we de kinderen kunnen aanbieden, en kwamen uit bij theater-, muziek- en jongleerachtige dingen. Gelukkig hebben we de andere ervaren vrijwilligers om ons te helpen; zij hebben natuurlijk een beter beeld van hoe we het het beste kunnen aanpakken. Straks dus even fijn brainstormen met z’n alle en dan zo snel mogelijk met de kinderen aan de slag! Later dus meer details.

Dan nog even over Cusco. Wat een geweldige stad is dat! In de binnenstad zijn alle gebouwen een mix van Inka- en Spaanse stijl. De onderkant van de muur is dan van Inka stenen, die elke aardbeving hebben overleefd. Daarbovenop hebben de Spanjaarden zo’n 450 jaar geleden hun stempel gedrukt. Wat ik nog fascinerender vind dan de gebouwen, zijn de mensen. Veel van de clichés zijn waar: veel vrouwen lopen met mooi gekleurden doeken op hun rug, waar eten, producten en baby’s inzitten. Mensen zijn hier klein: ik denk dat de w.c. potten hier gemiddeld tien centimeter lager zijn. Het eten is lekker! En je wordt ziek.

Tsja, das dus even wat minder… Gister ging alles nog redelijk prima: ik was wel moe (drie avonden achter elkaar uit geweest), nog steeds verkouden (dat was al in Nederland begonnen) en last van m’n darmen (ik dacht dat dat aan de Chevice van woensdag lag), maar vannacht was het toch echt raak. Ik werd een paar keer wakker en had de hele tijd super dorst. Waarschijnlijk een combinatie van de bovengenoemde dingen, plus een tekort aan bruinbrood ofzo. Vandaag dus niet naar school geweest (ik heb van Maud wel gehoord dat we deze week maar met z’n tweeën les hebben :)), en hopen dat het snel overgaat! Vooral omdat ik niks wil missen van wat hier allemaal gebeurd.

Daarover gesproken, heb ik jullie al verteld over de afgelopen twee weekenden? Dat wordt wel eens tijd dan!
Vorig weekend zijn we met een groep vrienden van school (en hun vrienden) gaan raften op de Rio Urubamba. We vertrokken zaterdag ochtend en na een busrit van bijna twee uur kwamen we aan in ons basiskamp. We werden daar meteen in onze pakjes gehesen en daar gingen we! Het water was bruin en wild (regenseizoen…) en het was super gaaf! Ik mocht zelfs even voor stuurman spelen, omdat ik voor de grap aan de kapitein vroeg of die van positie wilde ruilen… Het was gelukkig makkelijk dan het leek en we zijn niet een keer omgeslagen :)
Toen we terug kwamen in het kamp mochten we meteen de sauna in, om daarna een warme douche te nemen en baby-condor met friet te eten. Dat smaakte trouwens gewoon naar kip, voor de liefhebbers. Na de lunch mochten we fijn met een kabelbaan over het water heen (en weer terug) en daarna was het voor het grootste deel van de groep alweer tijd om naar huis te gaan. We waren namelijk met een stuk of 20 mensen die ochtend uit Cusco vertrokken, maar alleen onze groep bleef twee dagen. We bleven dus met z’n 10en over en we vertrokken met z’n tienen en de begeleiders naar het plaatselijke dorpje. Een van de begeleiders had een voetbal meegenomen, dus vonden we het wel zo op z’n plaats om daar op het lokale straatvoetbalveldje even tegenaan te schoppen. Al snel hadden een aantal bewoners van het slaperige dorpje ons opgemerkt, dus hadden we zelfs publiek! Op zo’n 3600 meter hoogte voetballen valt nog niet mee, dus had ik al snel een tactisch plekje voorin gevonden waar ik niet te veel hoefde te rennen :) Hierdoor kreeg ik het er met al mijn voetbaltalent zelfs voor elkaar om flink wat ballen het net in te tikken, haha! Zie je het voor je: de rest van m’n team heen en weer rennen en als de bal dan naar voren kwam riepen ze “Susana, Susana!” en dan kreeg ik ‘em zo tegen m’n voet gespeeld. Moet er wel gelijk even bij vertellen dat Maud echt een held was, het blonde meisje dat goed kon voetballen :) Dat maakt mij dan weer trots. In het dorpje gingen we ook even het lokale cafétje binnen. Speciaal voor ons werd het licht er binnen aangedaan en we kregen allemaal een enorm glas maïsbier. Gatver de gatver. De smaak is moeilijk te omschrijven, maar uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat het nog het meest deed denken aan gistende (rottende) ananassen. Wel interessant dus. Hierna zijn we zelfs nog even opzoek gegaan naar de plaatselijk supermarkt (of wat daarvoor doorging), waar we drank en chips insloegen om die ’s avonds bij het kampvuur onder de sterren te nuttigen. In die supermarkt kwamen we er pas echt achter hoe ver we van het toeristische Cusco vandaan waren, toen de dochter van de eigenaar een foto van ons wilde maken.

De volgende dag gingen we weer de rivier op en deze keer begonnen we zelfs een stukje hoger, waar het water nog wilder was. Ook na deze tocht weer de sauna in en een heerlijke lunch gekregen, waarna het toch echt tijd was om de tenten op te ruimen en terug naar Cusco te gaan. Wat een top weekend!

Afgelopen weekend was weer zo’n avontuur: we gingen namelijk paragliden! Weer stonden we op de vroege zaterdagochtend op het Plaza de Armas, om dit keer een uurtje naar het noorden te reiden. Bovenop de berg aangekomen bleken we nog geen meter naar beneden te kunnen kijken. Uiteindelijk moesten we dus ruim twee uur wachten tot de bewolking was opgetrokken, waarna het eerste koppel kon gaan springen! Je kreeg eerst een soort enorme zitzak op je rug die een beetje op een mega luier leek, waarna je vast werd geklikt aan dat vliegerding en de instructeur. Dan was het nog even wachten op de wind, dan rennen en HOPPA! Daar ging je dan :) Als een vogel door de heilige vallei van de Andes. Wat was dat vet zeg! Het hele ritje duurde bij elkaar zo’n 15 minuten, maar dat was al het wachten zeker waard! Het gekke was dat het helemaal niet eng was of zelfs maar een enorme kick veroorzaakte. Het was eigenlijk super relaxt in dat stoeltje, een beetje om je heen kijken en chillen. We waren met 10 mensen en omdat er maar twee tegelijk konden, reden we uiteindelijk pas tegen zes uur terug naar Cusco.

Gister (zondag voor ons) hebben we een relaxt dagje gehad, met een beetje uitslapen, skypen met Enya die in Nepal zit (!), een beetje chillen en de Starbucks, en weer salsa dansen! Ik kreeg namelijk m’n tweede privé les, wat super leuk is. Ik had het al een beetje geleerd in Denemarken van een Italiaanse vriend, dus was heel blij toen we er achter kwamen dat je hier elke avond in bijna elke club gratis les kan krijgen. Dat hebben we dus maar gedaan: donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag :)

Nou luitjes, dat lijkt me wel weer genoeg voor één keer. Ik ga weer even slapen, zodat ik vanavond hopelijk toch naar het project kan. Ik laat snel weer van me horen!

Veel liefs, Suus