Pasen, de Peruaanse betrouwbaarheid en spelletjes

Hallo lieve mensen!

Hoe gaat het ermee? Is het nog steeds een beetje lente daar?

Hier gaat alles nog steeds helemaal goed en is er weer veel te vertellen sinds ons Machu Picchu avontuur! Want wat lijkt dat inmiddels al weer lang geleden zeg...

Het volgende weekend werden we uitgenodigd voor een polleria (ofzoiets) waar een familie een soort feest organiseert en mensen kip kunnen komen eten (pollo = kip) voor 10 soles, waarmee de familie geld inzamelt voor in dit geval een dure operatie van een van de zonen. We hadden afgesproken met twee vrienden en toen we daar kwamen bleken zij ook eigenlijk de enigen te zijn die daar waren.. Niet echt een denderend feest dus, maar wel gezellig en lekker eten!

Die zondag weer de stad in, film gekeken en een beetje gehangen :)

De week die volgde stond in het teken van dingen die niet doorgingen. Niet dat we ons niet vermaakt hebben hoor, maar de plannen waren anders. Woensdagochtend zouden we bijvoorbeeld voor de tweede keer naar het Inkamuseum gaan, maar dit keer met twee Peruanen die tourgidsen zijn hun Engels wilden oefenen. We zijn elkaar echter misgelopen, omdat er één überhaupt niet kwam opdagen en de ander binnen zat te wachten, terwijl wij voor de deur zaten. Ach ja, dan maar even de stad in. Het was mooi weer en we moesten nog wat boodschappen doen dus het kwam niet eens zo verkeerd uit.

Die boodschappen waren voor de volgende dag, waar we zouden koken voor die twee vrienden van de polleria. Maar je raad het al, ze kwamen niet opdagen... We begonnen een beetje te vermoede dat dit iets Peruaans is. Op een gegeven moment toch maar even gebeld waar ze bleven, bleek dat de een moest werken en de ander niet in z'n eentje wilde komen. Ach ja, konden we mooi even onze Peruaanse reisgidsen in duiken om plannen te maken voor onze reis van Cusco naar Lima in de laatste week. Daarbij, we zouden 's avonds uitgaan met wat vrienden dus we hadden nog iets om naar uit te kijken voor die dag. Even bellen wat de plannen precies waren, en we kregen te horen dat ze vervroegd zouden vertrekken voor een weekend in Arequipa. Ach ja, dan maar met z'n tweeën even een dansje doen, we moesten de volgende dag toch vroeg op.

Vrijdag ochtend zijn we namelijk met z'n tweeën (dus van geen Peruaan afhankelijk :)) naar de Molino-markt geweest, waar ze ALLES verkopen. We kwamen er voor een aantal nieuwe spellen voor in Qosqo Maki! We hebben voor 95 soles (ong. 27 euro) vier mooie nieuwe spellen gekocht: chinees schaken, rummikub, een mini-tafel-voetbal-tafeltje, en twister.

's Middags een leuke salsa-les gehad en 's avond in het project de nieuwe spellen geïntroduceerd. Ze werden enthousiast en onder luid applaus ontvangen, al waren de omstandigheden een beetje anders dan iedereen had gehoopt.

Er was namelijk een feest georganiseerd voor de jarige van de afgelopen tijd en voor het afscheid van een van de vrijwilligers van de slaapzalen, maar het werd niet echt een feest. Vlak ervoor was namelijk een andere vrijwilliger van de slaapzalen berooft. Ze liep door de straat van het project, op weg naar het feest, toen er een auto langsreed en haar tas greep die ze om haar schouder had hangen. Hierbij viel ze hard op de grond en kon ze zich niet goed opvangen waardoor ze haar bewustzijn verloor en haar beide polsen verwonde. Gelukkig was ze dus niet ver weg, waardoor er snel hulp was en ze naar binnen werd gedragen. Helemaal bleek was ze en ze had heel veel pijn aan d'r armen, dus werd er een ambulance gebeld. Uiteindelijk is ze dus naar het ziekenhuis gebracht, waar ze een paar dagen geleden geopereerd is aan haar pols, die gebroken bleek te zijn. Het gaat waarschijnlijk nog een maand duren voordat ze weer helemaal op de been is en het polsen weer alles kunnen.

Door dit ongeval sloeg de feeststemming natuurlijk totaal om, al hebben ze het wel door laten gaan. Josean luidde het in met een passend praatje, waarna we dus toch nog gezongen en de verjaardagen gevierd hebben.

Sinds het ongeluk van Maurice (de vrijwilligster) worden we telkens gewaarschuwd geen schoudertassen te dragen, zo min mogelijk waardevolle spullen mee te nemen, niet alleen over straat en meer van dat soort dingen. Hiervoor hoorden we die dingen ook en we hebben altijd voorzichtig gedaan, maar het is wel een soort reality check. Al heb ik me nooit onveilig gevoeld in Cusco, en doe dat eigenlijk nog steeds niet. Maar het is een feit, de risico's zijn hier groter dan in Den Haag. Gewoon goed opletten dus.

Terug naar de spellen! Die zijn inmiddels in gebruik genomen en vooral van het tafel-voetbal-spel worden ze dol enthousiast. Zo enthousiast zelfs, dat we het een keer hebben afgepakt omdat de balletjes telkens overal heen rolden en ze niet konden beslissen wie er mocht spelen. Nu heb ik het gelukkig niet over die grote, maar over de buurt kindjes (van vijf tot 10 jaar).

Ook voor de rest van het geld hebben we nu een mooie bestemming. Pam pam pam! De uitslag is bekend!
Met de jongens en de staf hebben we het er over gehad en ze kwamen met het idee een soort mini-fitnesszaaltje te openen. In diezelfde Molino-markt verkopen ze namelijk van die hometrainers en gewichten. De vrijdag dat we de spellen gingen kopen, zijn we even bij de kraampje langs geweest en hebben we een prijs afgesproken voor drie fietsen: 900 soles (257 euro). We konden ze de volgende week dinsdag komen halen, als we die ochtend even zouden bellen om te bevestigen. Vrijdag avond hebben we aan de jongens gevraagd of er een paar waren die mee zouden willen, omdat we wel wat hulp zouden kunnen gebruiken bij het sjouwen. We kregen een stuk of zeven uitzinnige reacties van gasten die dachten dat ze daar wel sterk genoeg voor waren.

Die dinsdagochtend konden we de man van de markt niet bereiken, we dachten dat het nummer niet klopte of zijn telefoon het niet deed. Maar goed, we hadden al met de jongens afgesproken dus besloten toch te gaan. Toen wij op de afgesproken tijd op het project waren om de jongens op te halen, waren we een beetje teleurgesteld. We wisten wel dat ze waarschijnlijk niet alle zeven zouden komen opdagen (we hadden er ook geen zeven nodig), maar na een half uur was er nog niemand. NIEMAND! Zucht, die maffe Peruanen... Waarschijnlijk hebben ze in hun enthousiasme allemaal ja gezegd, terwijl ze eigenlijk moesten werken bijvoorbeeld. Met beloftes nemen die Peruanen het volgens mij niet zo nauw. Gelukkig konden we Josean bereiken en die wilde wel met ons mee om te helpen. Daar aan gekomen, keek de man van het kraampje heel verbaast en begon die ons meteen geïrriteerd te vertellen dat we hadden moeten bellen. Blijkbaar was die alle drie de keren dat we dat gedaan hadden gewoon in gesprek. In ieder geval had die de fietsen niet en ook niet precies de gewichten waar we naar gevraagd hadden (terwijl die had belooft dat die altijd op voorraad waren). Zucht, die maffe Peruanen. Ach ja, gelukkig had die wel nog 16 gewichtjes van 1 kilo en vier van die handvatten, dus die konden we alvast meenemen. Ook een mooi basketbalnet kunnen scoren, dus toch niet voor niks gegaan. En achteraf waren we natuurlijk blij dat we de jongens niet bij ons hadden, want die hadden zich misschien wat moeilijker kunnen beheersen :)
Volgende week dinsdag gaan we het nog een keer proberen. Josean heeft de jongens flink aangesproken op hun beloftes, dus hopelijk dat we nu een paar sterkte armen meekrijgen om die fietsen te sjouwen. En dan kunnen we eindelijk het zaaltje openen! Het is heel leuk en fijn om te zien dat de jongens daar allemaal zo blij en enthousiast van worden. Als alles rond en definitief is, zullen we even mooi op een rijtje zetten wat we allemaal gedaan hebben met het ingezamelde geld.

Nog even een paar dagen terug: het weekend! Toen we ons begonnen te realiseren dat we niet zo lang meer in Peru zijn, zijn we als een gek uitjes gaan plannen. Afgelopen zondag was Tipón aan de beurt: een plaatsje net buiten de stad, waar een mooie Inka ruïne is. We hadden onze goeie vriend en gids Manuel meegenomen, die er veel leuks over kon vertellen. Na afloop zijn we naar het dorp ernaast gegaan, wat bekend staat om de Chicharrón. Een traditioneel gerecht van gefrituurde varken. Een goeie lunch!

De dag ervoor hebben we extreem lui gedaan en lang uitgeslapen. 's Middags een hele goeie film gezien: Diario de un Motociclista (Motorcycle diaries), over de reis van Ernesto "Che" Guavara en zijn vriend Alberto Granado door het Latijns-Amerikaanse continent. Ze kruisen ook Peru, zijn een paar dagen in Cusco en bezoeken Machu Picchu. Een erg mooi (waargebeurd) verhaal over deze landen en de verschillen tussen arm en rijk. Een echte aanrader!

Afgelopen zondag is ook de heilige week begonnen, voorafgaand aan Pasen. Maandag was ter gelegenheid daarvan een optocht door de stad, waarbij een groot beeld van Jezus aan het kruis van kerk naar kerk wordt gedragen. We hebben er een stukje van gezien, en dat was natuurlijk erg interessant. We begrepen er weinig van (deed me weer beseffen hoe (schandelijk) weinig ik weet van het Christelijk geloof) en we konden het af en toe niet laten een beetje te lachen. De mensen die meelopen in die optocht of langs de kant staan, kijken bijvoorbeeld helemaal niet blij of zelfs officieel. Aan hun houdingen te zien lijkt het alsof ze even boodschappen aan het doen zijn. Iets dagelijks en saais wat nou eenmaal moet gebeuren. De sfeer was daardoor heel raar, waar wij weer een beetje giechelig van werden. Verder was er natuurlijk wel veel pracht en praal, werd er met rooie bloemetjes naar het beeld gegooid, waren er allemaal mannen in uniform, liep er een chique fanfare mee en waren er een boel priesters en andere belangrijke mensen in (katholieke) kerkelijke kleding. Op het moment dat wij opzoek gingen naar een restaurantje om avond te eten begon het ontzettend hard te Regenen met hoofdletter R. Het gekke is dat de Peruanen dan onmiddellijk gaan schuilen en stoppen waar ze mee bezig zijn. Als Nederlanders lijken we zelfs meer gewend te zijn aan de regen, dus renden (en huppelde) we vrolijk door de straten, om na een rondje gemaakt te hebben uit te komen bij het eerste restaurantje waar we voor stonden, vóórdat het begon te regenen (en dat was mijn fout). Vrij bezopen en verkleumd dus avond gegeten en daarna verkleumd naar het project gegaan, waar we maar zijn gaan volleyballen (wat hier trouwens een vrij belangrijke sport is en ze dus ook best goed in zijn!).

Woensdag stond het volgende uitje op het programma: de Salinera's. Dit is een soort zoutplantage, in de heilige vallei. Dus om half zeven op, en met de bus naar Urubamba. Het was een rit van twee uur, wat hier gezien wordt als wat wij zien als een ritje van Den Haag naar Leiden. Als we uitleggen dat wij twee uur met de trein heeeeeel lang vinden, kijken ze ons soms best raar aan... Onderweg nog een paar haltes aangedaan zodat de bus lekker vol zat. En niet alleen met mensen. Halverwege werden er in een soort plastic zak twee levende varkens het dak op gehesen en een paar kippen onder de stoel van onze buurvrouw geschoven. Ze werden allemaal weer uitgeladen toen we in Urubamba aankwamen, waar een markt bleek te zijn. Die hebben wij natuurlijk ook nog even over gestruind en was weer heel anders dan de overdekte markten hier in Cusco. Super leuk om even overheen te lopen, mede doordat we de enige toeristen waren. Dus toch maar ongegeneerd een paar foto's gemaakt, alsof we nog niet genoeg opvielen (we staken ruim een kop boven iedereen uit). Daarna de weg gevraagd naar de Salineras, we hadden namelijk in de footprint gelezen dat het een mooie wandeling van 45 minuten was. Toen we naar het pad vroegen, keken de mensen ons toch wel erg verbaast aan: dat we dat pokke eind gingen lopen. Op aanraden van twee aardige politie agenten dus eerst maar in een combi (taxi-busje) gestapt, in the middle of no where gedropt, het pad gevonden, en vanaf daar nog bijna een uur gelopen. Vandaar dus die verbaasde gezichten :) Het was een super mooie wandeling, grotendeels omhoog, stukje langs de rivier en door een verlaten dorpje.
Aangekomen bij de zoutvlaktes was er nauwelijks een andere toerist te vinden en we hadden nog lekker weer ook. Dus lekker de tijd genomen om langs die veldjes te lopen (foto's volgen :)) en ook daar geluncht. Vanaf daar was het een uur lopen naar het volgende dorpje: Maras (uiteindelijk twee uur over gedaan, voor we bij de bushalte waren). Weer een prachte wandeling (nog een beetje stijgen) met weer een heel ander landschap: dit keer een soort hoogvlaktes, maar dan wel heel groen. Het leek een beetje alsof je tussen de graanvelden in midden-Frankrijk liep, omdat je daar niet meer doorhebt dat er zoveel meter lager weer een dal ligt.
Het was nog best zoeken naar de bushalte, ook al waren we daar in de eerste paar weken al een keer geweest toen we de ruïnes van Moerai gingen bezoeken. De bushalte ligt namelijk vier kilometer buiten het dorp, dus dat hele Maras hebben we niet gezien. Toen we bij de verharde weg aankwamen, kwam er op een gegeven moment een busje langs waarvan we hoopte dat die naar Cusco ging. Met vragende gezichtjes staken we onze handen op, maar het busje reed door. Tenminste, nog zo'n 200 meter. Toen stopte het en reed het achteruit. We renden ernaar toe en de buschauffeur bood aan om on ons naar de halte te brengen. In de bus zaten een stuk of vijf Amerikanen, die een weekje vrij hadden en met dit busje Peru aan het door crossen waren. Geen publieke bus dus (oeps..) maar aardige mensen, en hij bracht ons een stukje verder, waar een andere groep toeristen zat die op de bus naar Cusco aan het wachten zouden zijn. Dit bleek niet het geval, maar hun gids kon ons wel vertellen hoe we bij de echte bushalte moesten komen. Na nog zo'n 30 minuten lopen (en een taxi chauffeur die ons probeerde te doen geloven dat alle publieke bussen vol zaten in verband met de heilige week en ons wel voor 60 soles (ruim 17 euro) naar Cusco kon brengen), kwamen we aan bij de bushalte. Al snel kwam de combi naar Cusco, die zowat leeg was, en ons voor 10 soles in de stad afzette. Gloeiend van de zon en de verse buitenlucht die we de hele dag geademd hadden (we voelde ons een soort veldlopers, net echte reizigers :)) kwamen we in het project, waar we er achterkwamen dat ons weekend bijna was begonnen! Donderdag (gister) en vrijdag in de heilige week zijn namelijke vrije dagen voor de Peruanen, en ook wij kregen vakantie.

We besloten ons tripje naar de Selva een dag te vervroegen en dus gingen we gister naar de bus terminal om onze tickets naar Puerto Maldonado te kopen. Gisteravond nog lekker gedanst en vanochtend een klein beetje uitgeslapen. Na het tas inpakken naar de 'Jardines de Cerveza', waar soort markt was en families komen om volgens de traditie 12 gerechten te eten. Nu hebben we niet echt gemerkt dat ze dat ook allemaal doen, maar het is ons wel gelukt. Twaalf grote en kleine hapjes op een leuk grasveld met allemaal kleine tentjes met verschillende gerechtjes. Gezelligheid!

Over een uurtje dus naar de bus, waarmee we morgenochtend om 6 uur (na 10 uur rijden) aan zullen komen in Puerto Maldonado, in het oosten van Peru. Van onze Belgische collega's hebben we de naam van een goed hostel gekregen, die ook lokale tours aanbied. Ze zullen ons meenemen de jungle in, waar we ook een nachtje gaan slapen. Spannend! :D

Daarover dus volgende keer meer... En dan zal ik ook weer eens de foto galerij bijwerken.
Ik wens jullie allemaal een heel fijn Pasen!

Veel liefs en tot snel, Suzanne